Του Κώστα Σορώτου

Με αυτό το άρθρο εγκαινιάζεται η συνεργασία μου με το basketworld και σε κάθε ευκαιρία που θα μας δίνει η επικαιρότητα θα μοιραζόμαστε σκέψεις και απόψεις.

Η πρώτη μας επαφή σίγουρα δεν θα μπορούσε να έχει διαφορετικό θέμα από την επιτυχία της εθνικής νέων ανδρών.

Πραγματικά είναι μια ακόμα μεγάλη επιτυχία του Ελληνικού μπάσκετ που έρχεται να προστεθεί στη μεγάλη αλυσίδα των επιτυχιών του είτε σε συλλογικό επίπεδο είτε σε επίπεδο εθνικών ομάδων. Είναι μια επιτυχία των προπονητών της ομάδας, των παικτών της, όσων ήταν δίπλα τους και βέβαια όλων των ανθρώπων του Ελληνικού μπάσκετ που έχουν δουλέψει με αυτά τα παιδιά και κόντρα σε κάθε λογική συνεχίζουν και παράγουν παίκτες και ομάδες επιπέδου. Και λέω κόντρα σε κάθε λογική γιατί το Ελληνικό μπάσκετ , όπως και όλος ο Ελληνικός αθλητισμός, από πλευράς υποδομών και συνθηκών είναι σε εξαιρετικά κακή κατάσταση.

Αγωνιστικά η εθνική ομάδα στηρίχθηκε στα δυο βασικά χαρακτηριστικά της Ελληνική σχολής μπάσκετ και αυτά είναι η άμυνα και η τακτική προσέγγιση του παιχνιδιού. Η άμυνα μας ήταν πάντα εκεί και στήριξε την ομάδα ακόμα και στα κακά της επιθετικά χρονικά σημεία.

Η τακτική προσέγγιση έδωσε την μεγαλύτερη και ίσως σημαντικότερη νίκη στο τουρνουά και αυτή ήταν η νίκη απέναντι στη Λιθουανία που κατά τη γνώμη και από όσα είδα ήταν η πιο ταλαντούχα ομάδα του τουρνουά. Όταν λοιπόν σε αυτό το παιχνίδι μείναμε πίσω με 15 πόντους το τρικ του Ηλία του Παπαθεοδώρου να κοντύνει την ομάδα και να παίξει με τον Χαραλαμπόπουλο στη θέση 5 ήταν κλειδί για να γυρίσει το παιχνίδι και να πάρει τη νίκη που ουσιαστικά ήταν η νίκη τίτλος.

Στα αξιοσημείωτα του τουρνουά για την Ελληνική ομάδα ήταν η συγκλονιστική εμφάνιση του Κόνιαρη που πλέον βάζει τις βάσεις για να αποτελέσει έναν πολύ σημαντικό παίκτη για το ελληνικό μπάσκετ, η εικόνα του Χαραλαμπόπουλου μετά την φετινή του αγωνιστική απραξία , το πάθος όλων των παιδιών που ήταν το μεγάλο μας όπλο και η εικόνα του Καρρά , ενός ψηλού παιδιού που έχει μπει τελευταία στον χάρτη του Ελληνικού μπάσκετ και με πολύ δουλειά, ειδικά στην ενδυνάμωση του, μπορεί να είναι μια καλή λύση αργότερα στους ψηλούς μας.

Συνολικά θα έλεγα ότι ήταν μια δίκαιη επικράτηση της καλύτερης ομάδας σε ένα τουρνουά , που επαναλαμβάνω από όσα είδα, ποιοτικά δεν νομίζω ότι ήταν ό,τι καλύτερο και πιο εντυπωσιακό. Το γεγονός ότι το Ισραήλ , μια ομάδα καλοδουλεμένη μεν αλλά μηδενικού ταλέντου έφτασε στον τελικό νομίζω τα λέει όλα.

Σε αυτές τις ηλικίες παίζουν ρόλο τα αποτελέσματα αλλά παίζει μεγάλο ρόλο και η επόμενη μέρα, επόμενη μέρα για την οποία έγινε μεγάλη συζήτηση με το που τέλειωσε το τουρνουά και κυρίως για το αν θα πρέπει να παίξουν τα παιδιά αυτά στις ομάδες τους.

Θα καταθέσω και εγώ την άποψή μου σχεδόν επιγραμματικά για να μην σας κουράσω.

Για να παίξουν λοιπόν τα νέα παιδιά στις ομάδες θα πρέπει όλοι οι φορείς να συνεισφέρουν για να γίνει εφικτό αυτό. Ας πάρουμε λοιπόν έναν έναν τους φορείς και ας δούμε τι γίνεται.

Πρώτα είναι οι παράγοντες των ομάδων. Όταν σχεδόν όλοι οι παράγοντες των ομάδων απαιτούν εδώ και τώρα αποτελέσματα δεν είναι εύκολο στους προπονητές να ρισκάρουν τη συμμετοχή νέων παιδιών και θα πάνε στους πιο έμπειρους παίκτες και στα πιο σίγουρα.

Οι προπονητές για να αναδείξουν νέα παιδιά θα πρέπει να δουλέψουν πολύ και να ρισκάρουν ακόμα περισσότερο. Η ανάδειξη ενός νέου παιδιού δεν είναι εύκολη υπόθεση. Απαιτεί πολύ δουλειά, υπομονή, εμπιστοσύνη, ανοχή στα λάθη, αντοχή στα κακά αποτελέσματα, γνώσεις, όραμα και αγάπη στα παιδιά περισσότερο ίσως από την καριέρα του ίδιου του προπονητή…

Οι δημοσιογράφοι που σε ένα μεγάλο τους ποσοστό ξέσπασαν για τη χρησιμοποίηση των νέων παιδιών έχουν αναρωτηθεί πόσο και αν έχουν στηρίξει ποτέ τους προπονητές και τις ομάδες που δουλεύουν με τα νέα παιδιά η κρατάνε τους ύμνους και τη προβολή για τους ημέτερους προπονητές που πρέπει να προωθήσουμε και δεν τους περισσεύει μια καλή κουβέντα για τους προπονητές που δουλεύουν με τα νέα παιδιά.

Οι οπαδοί που πλημμύρισαν τα social media με κραυγές υποστήριξης για τα νέα παιδιά και κραυγάζουν ότι πρέπει να παίζουν έχουν αναρωτηθεί αν η ομάδα τους χάσει ένα παιχνίδι η ένα πρωτάθλημα επειδή ο προπονητής θα έχει τολμήσει να βάλει ένα η περισσότερα νέα παιδιά ποια θα είναι η αντίδραση τους και η ανοχή τους στον «μάγειρα» που θα έχει χάσει;

Τέλος ο βασικότερος παράγοντας του να παίξει ένα νέο παιδί είναι το ίδιο το παιδί. Θα πρέπει να προσέξει τις επιλογές του και τα κριτήρια με τα οποία θα πάρει τις αποφάσεις του. Αν τα κριτήρια επιλογής ομάδας θα είναι οικονομικά και μόνο και όχι με βάση την βελτίωση του και την εξέλιξη του αν δεν τα καταφέρει και δεν θα παίζει δεν θα του φταίει κανείς. Μόνο ο εαυτός του και αυτοί που τον καθοδηγούν είτε αυτοί είναι οι μάνατζερ τους είτε το οικογενειακό τους περιβάλλον.

Το νέο παιδί για να παίξει θέλει σταθερά βήματα και όχι άλματα πολλές φορές στο κενό. Δεν μπορούν όλα τα παιδιά να μαζεύονται στον Ολυμπιακό, τον Παναθηναϊκό και την ΑΕΚ και να περιμένουν όλα να παίξουν κατευθείαν. Υπάρχει και άλλος δρόμος προς την καταξίωση που μπορεί να μην είναι τόσο λαμπερός, σύντομος και πλούσιος αλλά είναι πιο σίγουρος και ασφαλής ως προς το τελικό αποτέλεσμα.

Τέλος, το κάθε νέο παιδί για να παίξει σε υψηλό επίπεδο πρέπει να δουλέψει σε οριακά επίπεδα. Ο αθλητισμός και κυρίως ο πρωταθλητισμός θέλει προσπάθεια, θυσίες και δουλειά στα γυμναστήρια και στα γήπεδα και όχι στα κλαμπ και στα μπαράκια που η πλειοψηφία των νέων παιδιών ξημερώνεται και απλά έχει απαίτηση να τους τα προσφέρουν όλα όλοι οι άλλοι και όχι να τα κερδίσουν οι ίδιοι.

Σταματήστε παιδιά να είστε εθισμένοι στη κολακεία και στα λόγια που σας χαϊδεύουν τα αυτιά και ακούστε τα άλλα λόγια που σας μιλάνε για δύσκολα και όχι ευχάριστα κατ’  ανάγκη πράγματα, πράγματα όμως που θα σας οδηγήσουν στο να φτάσετε ψηλά.

Αυτά για αυτή τη πρώτη μας επικοινωνία και τα ξαναλέμε με την πρώτη ευκαιρία.

Σχετικά άρθρα