«Ελλάς-Γαλλία συμμαχία» και στο μπάσκετ! Οι δύο χώρες, που λόγω των ισχυρών πολιτιστικών και ιστορικών δεσμών, έχουν αναπτύξει μια ισχυρή σχέση και στρατηγική συμμαχία εδώ και δεκαετίες με αποτέλεσμα σήμερα να απολαμβάνουν εξαιρετικές διπλωματικές σχέσεις, διαθέτουν και ισχυρούς μπασκετικούς δεσμούς. Οι μεταξύ τους αναμετρήσεις και συνεργασίες είναι πάντα σημαντικές σε όλα τα επίπεδα, με εκατέρωθεν αναγνώριση και σεβασμό. Όπως αυτή του Γάλλου μάνατζερ Γουίλφριντ Ντισιεμέ (Willfried Duchemin), ο οποίος πρόσφατα ολοκλήρωσε τη συμφωνία του Ραφαήλ Λαναρά με την Βιλερμπάν.

Ο ίδιος μίλησε στο Basketworld.net για τη δουλειά του και είπε πολλά ενδιαφέροντα πράγματα, εξηγώντας μεταξύ άλλων τη σχέση που πρέπει να υπάρχει ανάμεσα σε έναν μάνατζερ και τους αθλητές που εκπροσωπεί, γιατί δεν του αρέσει να συγκρίνει το παρόν με το παρελθόν, ενώ εξέφρασε την αισιοδοξία του για το μέλλον του ελληνικού μπάσκετ. Prendre plaisir λοιπόν!

Πώς αποφασίσατε να αρχίσετε να εργάζεστε ως αθλητικός διευθυντής;
Από έφηβος -πλέον είμαι σχεδόν 42- ήθελα να γίνω αθλητικός διευθυντής. Γι ‘αυτό, μετά το πτυχίο νομικής στο Πανεπιστήμιο, έκανα MBA στο Sport Management στο Παρίσι (ESG School). Κατά τη διάρκεια της παραμονής μου στη Γαλλία, έκανα πρακτική άσκηση στην ALM Evreux Basket, στην οποία κατόπιν προσλήφθηκα ως τιμ μάνατζερ σε ηλικία 23 ετών. Μετά από τρεις σεζόν με προσέλαβε ένας από τους πιο διάσημους γαλλικούς συλλόγους, η Λιμόζ, όπου και εργάστηκα για 2,5 σεζόν. Ολοκλήρωσα την καριέρα μου από τη θέση του GM με την Λιλ έπειτα από 8 χρόνια. Το 2018 αναζητούσα μια νέα πρόκληση, να βγω από τη «ζώνη άνεσής μου», θέλοντας πραγματικά να γίνω μάνατζερ καλαθοσφαιριστών.

Εξάλλου, μετά την εμπειρία μου ως τιμ μάνατζερ, ήξερα το τρόπο με τον οποίο επιθυμούσα να δουλέψω ως μάνατζερ παικτών και κυρίως τι να αποφύγω. Γνωρίζω τι μπορώ να τους προσφέρω και ποιο είδος φιλοσοφίας θα τους περάσω.

Και για μένα, ειδικά με νεαρά ταλέντα όπως ο Ραφαήλ Λαναράς ή άλλοι νέοι παίκτες που εκπροσωπώ (Igor Mintogo, Noah Fogang, Elias Kherzane, Giorgi Turdziladze, Dachon Burke Jr, Boubacar Toure) το πιο σημαντικό είναι το πλάνο καριέρας που σχεδιάζουμε μαζί. Τονίζω το «μαζί» γιατί ένας ατζέντης εργάζεται για τον παίκτη του, αλλά ο παίκτης εργάζεται πρώτα απ’ όλα για τον εαυτό του.

Τι διαφορές παρατηρείτε μεταξύ των τωρινών παικτών και εκείνων στην αρχή της καριέρας σας;
Δεν μου αρέσει να συγκρίνω το παρόν με το παρελθόν. Γι ‘αυτό και δεν είμαι μεγάλος οπαδός της συζήτησης για το ποιος είναι ο μεγαλύτερος καλαθοσφαιριστής όλων των εποχών (GOAT). Ποιος είναι ο GOAT; Για μένα, ο Μάικλ Τζόρνταν είναι ο κορυφαίος όλων επειδή ήμουν έφηβος όταν έπαιζε και γιατί έκανε το μπάσκετ όπως είναι τώρα. Γιατί μαζί του αποκτήσαμε την κουλτούρα των sneakers και αυτού του είδους τα παπούτσια είχαν επίδραση πάνω μου. Αν δεν υπήρχε ο Τζόρνταν, οι επιχειρήσεις και οι δραστηριότητες που έχουν να κάνουν με το μπάσκετ δε θα άλλαζαν, χάρη σ’ αυτόν δεν έμειναν ποτέ ίδιες. Ακριβώς το ίδιο ισχύει στη μουσική με τον Τζέιμς Μπράουν ή στην πυγμαχία με τον Μοχάμεντ Άλι.

Επιπλέον, δεν μπορεί να γίνει σύγκριση σε επίπεδο χρόνου. Οι μέθοδοι προπόνησης ήταν διαφορετικοί, η νοοτροπία ήταν επίσης διαφορετική. Χωρίς τον αδικοχαμένο Κόμπι (σ.σ. Μπράιαντ) δε θα είχαμε κι άλλους παίκτες με αυτό τον τρόπο σκέψης. Το παιχνίδι παλαιότερα ήταν διαφορετικό. Το μπάσκετ εξελίσσεται καθημερινά όπως η κοινωνία. Η σύγχρονη κοινωνία είναι εντελώς διαφορετική. Όταν ξεκίνησα την καριέρα μου, παίρναμε ακόμα VHS ή DVD για παίκτες ώστε να βρούμε πληροφορίες γι’ αυτούς. Τώρα υπάρχει το youtube, τα social media και φυσικά ιστοσελίδες, όπως η δική σας. Πριν από 20 χρόνια -δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε- ξεκίνησε το Internet. Δεν είχαμε whatsapp ή viber με τα οποία τώρα μπορείτε να στείλετε και να υπογράψετε συμβόλαια παικτών. Το 2004, όταν εγώ ξεκίνησα, το Fax ήταν ακόμα ένας τρόπος αποστολής και λήψης υπογεγραμμένων συμβολαίων.

Μπορείτε να μοιραστείτε μαζί μας μερικές ιδιαίτερες στιγμές της καριέρας σας; Κάποια συνεργασία, κάτι απροσδόκητο, ένα πραγματικά θετικό ή αρνητικό συμβάν ή οτιδήποτε θεωρείτε σημαντικό;

Η επόμενη πολύ καλή ευκαιρία που θα έχω για έναν από τους παίκτες μου, όπως είναι ο Raijon Kelly, ο Dachon Burke ή ο Wesley Alcegaire, θα έχει σημασία. Το πιο σημαντικό είναι η επόμενη κίνηση. Όχι το παρελθόν, αν και είχα τόσες πολλές ιδιαίτερες στιγμές στην καριέρα μου. Αλλά θα μπορούσα να σας πω δύο πράγματα για το παρελθόν… Οι άνθρωποι κυνηγούν πάντα την αναγνωρισιμότητα, θέλουν να ακούσουν ότι κάνουν μια καλή δουλειά κ.λπ. Όταν όμως το κάνεις αυτό είναι κοινώς γνωστό ότι είσαι ένα ευθύ και ειλικρινές άτομο.

Πρόσφατα, ένας σπουδαίος προπονητής με τον οποίο δούλευα στο παρελθόν επικοινώνησε μαζί μου επειδή η τρέχουσα ομάδα του ψάχνει έναν Γενικό Διευθυντή και σκέφτηκε μένα. Ήθελε να μάθει αν θα με ενδιέφερε να επιστρέψω ως GM. Αρνήθηκα, αλλά αυτή η κρούση που έγινε σήμαινε κάτι.

Το πιο σπουδαίο με τη δουλειά μου είναι ότι μπορώ να παρακολουθώ πολλά παιχνίδια. Πριν από δύο χρόνια, είχα τη δυνατότητα να φέρω την κόρη μου, τη Νεφέλη, σε ένα παιχνίδι στο ΟΑΚΑ. Ήταν το πρώτο επαγγελματικό παιχνίδι μπάσκετ που παρακολούθησε από κοντά και το πόσο πολύ της άρεσε, απόλαυσε και διασκέδασε είναι κάτι που δεν μπορώ να περιγράψω!

Μερικοί υποστηρίζουν ότι οι μάνατζερ είναι «ευλογία και κατάρα» για έναν αθλητή. Ποια είναι η γνώμη σας πάνω σ’ αυτό;

Τα συναισθήματα στον αθλητισμό είναι ιδιαίτερα πολύπλευρα. Τη μια μέρα κερδίζεις και είσαι ο καλύτερος, ενώ την άλλη χάνεις και σε θεωρούν… ξέρετε πώς! Δείτε τι συνέβη στην ποδοσφαιρική ομάδα της Γαλλίας (σ.σ. αναφέρεται στο πρόσφατο Euro όπου οι «πετεινοί» αποκλείστηκαν από την προημιτελική φάση της διοργάνωσης αν και Παγκόσμιοι Πρωταθλητές). Οι παίκτες, οι προπονητές κ.λπ. αντιμετωπίζονται με αγένεια από τον κόσμο όταν δεν έρχονται τα επιθυμητά αποτελέσματα. Ο Κιλιάν Εμπαπέ από «Έλληνας θεός» έγινε δέκτης άσχημης κριτικής από πολλούς επειδή έχασε το πέναλτι και η ομάδα του αποκλείστηκε. Αυτό, φυσικά, είναι κάτι που μπορεί να συμβεί ακόμα και στους καλύτερους παίκτες, όπως στον Εμπαπέ.

Δεν είναι τόσο απλό, δεν μπορείς να πεις ότι είναι μαύρο ή άσπρο. Έτσι και με τους μάνατζερ, αν οι παίκτες που εκπροσωπείς πραγματοποιούν εξαιρετική σεζόν, θα είσαι ο καλύτερος, αν όχι θα είσαι κακός μάνατζερ. Το να διανύει, όμως, ένας παίκτης μια πολύ καλή σεζόν είναι συνάρτηση πολλών παραγόντων και σε μεγάλο βαθμό εξωαγωνιστικών. Ένας αθλητής μπορεί να έχει εντυπωσιακή απόδοση σε ένα συγκεκριμένο μέρος, αλλά να γίνει σκιά του εαυτού του την αμέσως επόμενη αγωνιστική περίοδο κάπου αλλού.

Ως μάνατζερ οφείλεις να είσαι δίκαιος, επικοινωνιακός και να λειτουργείς περισσότερο με την ενσυναίσθηση. Οι άνθρωποι εύκολα το ξεχνούν αυτό. Πρέπει να διαθέτεις ενσυναίσθηση, να βάζεις τα πόδια σου στα παπούτσια! Τι εννοώ;

Ότι οι παίκτες βρίσκονται μακριά από την πατρίδα τους και την οικογένειά τους 10 μήνες στο χρόνο. Η κουλτούρα και η νοοτροπία, ακόμα και μεταξύ ευρωπαϊκών χωρών, είναι τελείως διαφορετική. Πρέπει επομένως να είσαι παρών, να προετοιμάζεις και να βοηθάς τους παίκτες σου ώστε να προσαρμοστούν κατάλληλα και να φτάσουν στην επιτυχία.

Όλα πρέπει να είναι σωστά διευθετημένα και εστιασμένα σε ό,τι έχει να κάνει με μπάσκετ και πρέπει να είσαι ανά πάσα στιγμή έτοιμος να διαχειριστείς όλα τα υπόλοιπα. Οφείλεις να είσαι δίκαιος απέναντι στους παίκτες σου και να τους λες όχι αυτά που θέλουν να ακούσουν, αλλά αυτά που πραγματικά έχουν ανάγκη. Έτσι τους βοηθάς να εξελιχθούν τόσο ως άνθρωποι όσο και ως αθλητές. Δε βοηθά να λες «είσαι ο καλύτερος». Πρέπει να υπάρχει πολλή επικοινωνία ανάμεσα στον μάνατζερ και τον παίκτη, να του εξηγήσεις τι θα συναντήσει στην καινούρια χώρα και πόλη πριν εγκατασταθεί. Διάβασα το βιβλίο του Μάικ Μπατίστ και την περιγραφή του από τη ρούκι σεζόν του στην Ευρώπη στο Βέλγιο. Πραγματικά όλοι πρέπει να το διαβάσουν για να καταλάβουν κάποια πράγματα!

Αλήθεια, ποιος μάνατζερ δε θέλει το καλό των ομάδων όπου αγωνίζονται οι παίκτες που εκπροσωπεί; Αυτό δεν αφορά μόνο το μπάσκετ, ισχύει σε όλα τις επιχειρήσεις. Ένας ατζέντης πρέπει να έχει ένα μόνο στόχο: την επιτυχία των παικτών του για την οποία οφείλει να προσπαθεί το καλύτερο δυνατό. Όπως έχει πει ο Βίκτων Ουγκό «Δεν υπάρχουν κακοί άνθρωποι ούτε κακά βλαστάρια, μονάχα κακοί καλλιεργητές». Το ίδιο ακριβώς ισχύει στο μάνατζμεντ μιας εταιρείας, μιας ομάδας ή ανθρώπων.

Η Βιλερμπάν επενδύει στο ελληνικό στοιχείο (Ραφαήλ Λαναράς, Κώστας Αντετοκούνμπο). Ποια είναι η άποψη που υπάρχει στην Ευρώπη για τους Έλληνες παίκτες; Πώς αντιμετωπίζουν το ελληνικό μπάσκετ και ποιο είναι κατά τη γνώμη σας το μέλλον του ελληνικού μπάσκετ σε επίπεδο καλαθοσφαιριστών;

Πρώτα απ’ όλα πρέπει να πω πως έχω μια ιδιαίτερη σχέση με την Ελλάδα. Η κόρη μου είναι σχεδόν 7 ετών, Ελληνογαλλίδα και γεννημένη στην Αθήνα. Είμαι λοιπόν εραστής της Ελλάδας! Λατρεύω τη χώρα, τους ανθρώπους της, τον πολιτισμό της. Νιώθω τόσο περήφανος που η κόρη μου έχει αποκτήσει διπλή κουλτούρα από δύο εκ των μεγαλύτερων πολιτισμών που έχουν υπάρξει ποτέ!

Σχετικά με τους Έλληνες παίκτες, διαθέτουν όλα εκείνα τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν την ελληνική φυλή: εργάζονται σκληρά, είναι περήφανοι, ταπεινοί και δεν εγκαταλείπουν ποτέ την προσπάθειά τους. Υπήρξα πάντα μεγάλος οπαδός του ελληνικού μπάσκετ. Δε σας κρύβω ότι ένας από τους πιο αγαπημένες μου Έλληνες παίκτες είναι ο Δημήτρης Διαμαντίδης παρότι γνωρίζουμε τι έκανε στην Εθνική Γαλλίας το 2005 (σ.σ. αναφέρεται στο τρίποντο του «3D» με το οποίο η ελληνική ομάδα προκρίθηκε στον τελικό του Ευρωμπάσκετ το οποίο και κατέκτησε).

Η Ελλάδα είναι μπασκετική χώρα. Το μπάσκετ κυλάει μέσα στο αίμα των Ελλήνων. Η χώρα σας είναι αναμφίβολα μια από τις διάσημες και αξιοσέβαστες αναφορικά με το μπάσκετ. Πολλοί μεγάλοι παίκτες, τεράστια ιστορία, αναρίθμητες νίκες.

Ο Έλληνας κατέχει το συγκεκριμένο άθλημα. Θα σας αναφέρω κάτι χαρακτηριστικό που έζησα αρχές Ιουλίου που βρισκόμουν στην Ελλάδα: έπαιζα μπάσκετ με δύο φίλους μεγαλύτερους από εμένα, 67 και 55 ετών, και πραγματικά ήξεραν πώς να παίζουν, δεν μπορείς να τους κοροϊδέψεις ακόμα κι αν είσαι νεότερος. Μπορείς όμως να μιλάς για μπάσκετ μαζί τους όλο το βράδυ πίνοντας τσίπουρο κ.λπ!

Στη Γαλλία έχουμε συγκεκριμένες μπασκετικές λέξεις, «se faire greequéfié», για να περιγράψουμε τι συνέβη το 2005 μεταξύ των εθνικών μας ομάδων. Κόντρα σε ελληνικές ομάδες ή Έλληνες παίκτες, μπορεί να προηγείσαι με 7 ή 10 πόντους στα τελευταία δύο λεπτά, όμως πριν τελειώσει ο αγώνας δεν είσαι σίγουρος πως θα νικήσεις!

Η Ελλάδα είναι όπως η Λιθουανία, η Σερβία, η Γαλλία. Μια γενιά από σπουδαίους παίκτες αφήνει τη «μαγιά» για νέα φουρνιά επίσης εξαιρετικών παικτών. Μια τεράστια «δεξαμενή» όπως λέμε στα γαλλικά. Η Ελλάδα πάντα θα προσφέρει σπουδαίους παίκτες στο μπάσκετ. Γι ‘αυτό απολαμβάνω να ανιχνεύω, να κοιτάζω και να εκπροσωπώ νέους Έλληνες παίκτες όπως ο Ραφαήλ Λαναράς.

Ποια είναι τα προσόντα που πρέπει να έχει ένας μάνατζερ για να αντέξει τον ανταγωνισμό και να καθιερωθεί στην αγορά;
Δεν μπορούμε να κάνουμε λόγο για προσόντα ή για… σχολικό δίπλωμα. Δε σημαίνει, για παράδειγμα, ότι επειδή έχεις αποκτήσει δίπλωμα οδήγησης μπορείς και να οδηγήσεις! Σίγουρα όταν απέκτησα την πιστοποίηση για το μάνατζμεντ παικτών πριν από 20 χρόνια, δεν ήμουν ο ίδιος που είμαι τώρα. Η εμπειρία, η νοοτροπία, η φιλοσοφία πάνω στην εργασία, η συμπεριφορά, το να έχεις πάθος με αυτό που κάνεις, είναι πολύ πιο σημαντικό από οποιοδήποτε δίπλωμα.

Ο τελευταίος λόγος σ’ εσάς.
Πρώτα απ ‘όλα, θέλω να σας ευχαριστήσω για τις ερωτήσεις σας. Θέλω, επίσης, να ευχαριστήσω όλους τους παίκτες μου για την εμπιστοσύνη τους προς το πρόσωπό μου. Είναι εύκολο κανείς να μιλήσει και να υποσχεθεί πράγματα στους αθλητές, αλλά είναι εντελώς διαφορετικό πράγμα να μπορείς με τις πράξεις σου να επαληθεύεις τα λόγια σου, όπως συνέβη με τον Ραφαήλ. Σχετικά με τον Ραφαήλ Λαναρά, θέλω να του πω για τη νέα σεζόν… «βάλ’ το αγόρι μου»!
Και γενικότερα, εύχομαι σε όλους να απολαμβάνουν τη ζωή και το μπάσκετ χωρίς τους περιορισμούς που βιώνουμε από την άνοιξη του 2020 λόγω της πανδημίας. Μείνετε ασφαλείς, υγιείς και να αγαπάτε το μπάσκετ!

Σχετικά άρθρα