Η 22η Μαΐου 1996 ήταν ημέρα πένθους για τους φίλους του Ολυμπιακού. Λίγα μόλις 24ωρα μετά την θριαμβευτική κατάκτηση του πρωταθλήματος κόντρα στον Παναθηναϊκό με το ιστορικό 73-38, ο Γιάννης Ιωαννίδης έδινε την τελευταία του συνέντευξη ως προπονητής της ομάδας.

Ήταν η ημέρα που ανακοίνωνε και επίσημα την αποχώρησή του από τους «ερυθρόλευκους» με τους οποίους είχε περάσει πολλές ευχάριστες και λιγότερες δυσάρεστες στιγμές.

Στις 2 Ιουνίου του 1999, όμως, όσοι βρέθηκαν στα γραφεία της Ιντρακόμ στην Παιανία, ένιωσαν το χρόνο να έχει «παγώσει», βλέποντας σκηνές από προηγούμενα χρόνια σαν να μην είχε αλλάξει τίποτε. Ο Σωκράτης Κόκκαλης και ο Γιάννης Ιωαννίδης όχι απλά έδωσαν τα χέρια, αλλά αντάλλαξαν θερμούς εναγκαλισμούς και φιλιά, κάτι που την περασμένη τριετία δεν θα γινόταν πιστευτό.

Ο «Ξανθός» ποτέ δεν αρνήθηκε (κάτι που τόνιζε και σε συνεντεύξεις του) ότι ο Ολυμπιακός είναι το «ιδανικό» μαγαζί για να δουλέψει, αφού οι συνθήκες εργασίας εκεί ήταν οι καλύτερες που είχε συναντήσει ποτέ στην καριέρα του.

Ας δούμε αναλυτικά γιατί, όπως εξηγεί ο Γιάννης Λαμπίρης στα «ΝΕΑ»:

1 ) Σταθερή διοίκηση: Αναμφισβήτητα ο Ολυμπιακός έχει τη διοίκηση που θα ήθελε και που μπορεί να του προσφέρει τα εχέγγυα για τη δουλειά του. Ενδεχομένως στον Παναθηναϊκό η διοίκηση να του κάλυπτε όλες τις επιθυμίες του, όσον αφορά τις μεταγραφές, αλλά ήταν δύσκολο να τον στηρίξει ολοκληρωτικά στο θέμα του κόσμου. Όσο για την ΑΕΚ, είχε διαφορετική φιλοσοφία με τη διοίκηση, αλλά γενικά υπήρξε εκτίμηση. Όμως οι στόχοι σαφώς αλλάζουν με την συμμετοχή μιας ομάδας ή όχι στην Ευρωλίγκα.

2) Μεγαλύτερος πυρήνας κόσμου: Οι φίλοι του Ολυμπιακού είναι γνωστό πως είναι οι πιο πιστοί στην ομάδα τους. Παράλληλα έχουν εκφράσει και στο παρελθόν την λατρεία τους για τον «Ξανθό». Στην ΑΕΚ ο Ιωαννίδης μιλούσε συχνά για τα… μπλε καθίσματα (μόνο αυτά γέμιζαν), ενώ στον Παναθηναϊκό θα έπρεπε να πείσει τους ορκισμένους εχθρούς του πως είναι ο καλύτερος. Αναλαμβάνοντας τον Παναθηναϊκό ως δις πρωταθλητή (με τον τελευταίο τίτλο στον Πειραιά) θα έπρεπε να πάρει τουλάχιστον του χρόνου πρωτάθλημα και Ευρωλίγκα για να ξεπεράσει τον Λευτέρη Σούμποτιτς, τον πλέον επιτυχημένο τεχνικό του Παναθηναϊκού την τελευταία 15ετία. Έτσι ο Γιάννης Ιωαννίδης «έστησε» για μια ακόμα φορά (για διαφορετικό αυτή τη φορά λόγο) μετά το 1991 τον Παύλο Γιαννακόπουλο στο ραντεβού του με τον… πάγκο του Παναθηναϊκού.

3) Ελληνικός κορμός: Η αποτυχία του Ολυμπιακού σε πρωτάθλημα και Ευρώπη άναβε το πράσινο φως στον Ιωαννίδη να εμπλουτίσει ένα βασικό κορμό της ομάδας με πολλούς Έλληνες παίκτες. Ο Σωκράτης Κόκκαλης είχε δώσει νωρίτερα το μήνυμα λέγοντας στη δήλωσή του πως η ομάδα πρέπει να έχει Έλληνες παίκτες και ο Ιωαννίδης επανέλαβε: «Ο στόχος είναι η ελληνοποίηση της ομάδας για να αποκτήσει εθνική ταυτότητα. Βελτίωση και εξελληνισμός θα γίνουν μαζί. Βεβαίως σε έναν τέτοιο συνδυασμό μπορείς να χάσεις, αλλά εμείς θα προσπαθήσουμε και θα δούμε» ωστόσο η συνέχεια τον διέψευσε πανηγυρικά, αφού προέβη σε αφελληνοποίηση της ομάδας! Είναι χαρακτηριστικό πως τη σεζόν 1999-2000,  σε σύνολο 13 παικτών, μόνο οι Δημήτρης Παπανικολάου, Βασίλης Σούλης, Γιάννης Λάππας και Νίκος Πέττας ήταν αμιγώς Έλληνες και ουσιαστικά μόνο ο πρώτος είχε ενεργό ρόλο…

4) Γήπεδο: Η σκέψη του Σωκράτη Κόκκαλη για νέο ιδιόκτητο γήπεδο προϋπήρχε, αλλά πλέον θα έμπαινε σε νέα βάση όπως είπε και ο πρόεδρος και αυτό σίγουρα είναι ένα εχέγγυο. Ακόμα και το ΣΕΦ όμως είναι πιο «έδρα» από το ΟΑΚΑ.

5) Ευρωπαϊκή πορεία: Ο Γιάννης Ιωαννίδης στον Ολυμπιακό άφησε ένα ανεκπλήρωτο στοίχημα με τον εαυτό του, το κύπελλο πρωταθλητριών. Η συμμετοχή της ομάδας στην Ευρωλίγκα και η κατάκτηση αυτού του κυπέλλου, και μάλιστα στην αγαπημένη του Θεσσαλονίκη, είναι ένα έξτρα κίνητρο για τον «Ξανθό».

Η ιστορία, ωστόσο, έγραψε πως στο τέλος της σεζόν 1999-2000, Ιωαννίδης και Ολυμπιακός χώρισαν οριστικά τους δρόμους τους μετά από μια αποτυχημένη πορεία σε Ελλάδα και Ευρώπη. Το μόνο ίσως που έχουν να θυμούνται οι φίλοι των Πειραιωτών είναι οι δύο παλικαρίσιες νίκες στο πρωτάθλημα εναντίον του πανίσχυρου Παναθηναϊκού του Ομπράντοβιτς.

Σχετικά άρθρα