Το ότι ο Γιάννης Ιωαννίδης, ο οποίος έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 78 ετών (4/10/2023), φώναζε πολύ στους παίκτες του, το ότι ήταν λάτρης της στρατιωτικής πειθαρχίας (εξ ου και το στρατιωτικό κούρεμα με το οποίο εμφανιζόταν πάντα στην αναχώρηση για προετοιμασία) και το ότι δημιουργούσε με ιδιαίτερη φροντίδα ένα ισχυρό πλέγμα προστασίας γύρω από την ομάδα του είναι λίγο-πολύ γνωστά.

Εκείνο όμως που λίγοι ξέρουν είναι ότι στα αποδυτήρια εμφανιζόταν μόνο λίγο προτού αρχίσει ο αγώνας για να δώσει τις τελευταίες συμβουλές και για να βγει μαζί με τους παίκτες στο γήπεδο. Την ημέρα του αγώνα δεν έκανε ποτέ προπόνηση, ούτε του αρέσει η κατάχρηση του βίντεο. Του αρκούσε η προβολή ενός ημιχρόνου και στη διάρκειά της έκανε τις παρατηρήσεις που ήθελε, ενώ το μοναδικό μίτινγκ γινόταν λίγο πριν από την αναχώρηση από το ξενοδοχείο για την ανακοίνωση της δωδεκάδας και των τελευταίων ειδικών συμβουλών.

Πίστευε στην επιθετική άμυνα, θέλει ο πλέι μέικερ να τον κοιτάει πάντα στα μάτια προτού επιλέξει το σύστημα που θα ακολουθήσει (από τη σκέψη του δεν έχει διαγραφεί πλήρως το ότι ήταν κάποτε και ο ίδιος πλέι μέικερ) και κατατάσσει τους παίκτες σε επιπόλαιους και εργατικούς. Στους πρώτους δεν συγχωρεί κανένα λάθος και προσπαθεί πάντα να τους έχει στην… πρίζα, ενώ στους δεύτερους δείχνει ιδιαίτερη ανοχή. Θέλει οι παίκτες του να έχουν πάθος και ζωντάνια, δεν συμπαθεί τις ήρεμες καταστάσεις και μισεί θανάσιμα τις βιαστικές επιλογές και κυρίως τις επιθέσεις που εκδηλώνονται μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, όταν βέβαια δεν πρόκειται για αιφνιδιασμό.

Τον κατηγορούν ότι η προσήλωσή του σε συνθήκες μόνιμης έντασης φορτώνει ψυχολογικά τους παίκτες και τους γεμίζει με άγχος και ακόμη ότι ασχολείται τόσο πολύ με τους διαιτητές που αρκετές φορές αποσπάται η προσοχή του από τον αγώνα και του ξεφεύγει ο έλεγχος.

Εκείνος βέβαια το αρνιόταν, αλλά η αλήθεια είναι ότι, επειδή ζούσε με όλη του τη δύναμη το παιχνίδι, πολλές φορές εκνευριζόταν περισσότερο από ό,τι πρέπει ή από ό,τι επιτρέπεται τόσο για τη δική του αυτοσυγκέντρωση όσο και για την ψυχολογία των παικτών του.

Πιστός στις προλήψεις, τις οποίες ο ίδιος πότε μετέφραζε σε οιωνούς και πότε αποκαλεί αρχές του, άφηνε πάντα το πινακάκι του στο πόδι της καρέκλας στην άκρη του πάγκου και πριν από το τζάμπολ άναβετσιγάρο. Και η λεπτομέρεια; Αν η ομάδα του έπαιρνε το τζάμπολ, έσβηνε αμέσως το τσιγάρο, διαφορετικά συνέχιζε να καπνίζει ώσπου να πάρουν οι παίκτες του στην κατοχή τους την μπάλα.

Υπάρχει όμως και ένα… μυστικό: από τις 12 τα μεσάνυχτα της παραμονής ως την ώρα του τζάμπολ δεν έδινε ποτέ για χειραψία το δεξί του χέρι. Όποτε συναντιόταν με κάποιον φροντίζει να κρατάει στο δεξί χέρι ένα τσιγάρο και προτάσσει για χειραψία το αριστερό. Ο μόνος στον οποίο έδινε το δεξί του χέρι ήταν ο πρώτος διαιτητής του αγώνα!

Σχετικά άρθρα