Γράφει ο Νίκος Ντούγιας*

Βρεθήκαμε 30 αθλητές από διάφορα μέρη της γης. Κανείς δεν γνώριζε κανέναν. Ξεκινήσαμε προπονήσεις με μοναδικό στόχο την επιβίωση. Οι άλλοι ίσως όχι και τόσο ( Ήταν στην χώρα τους) εγώ ναι. Το μόνο που με ενδιέφερε ήταν να υπερισχύσω απέναντι τους και να τα καταφέρω. Δεν ήξερα κανέναν και αυτό έκανε το έργο μου συναισθηματικά πιο εύκολο.

Οι μέρες περνούσαν, η πίεση στις προπονήσεις αυξάνονταν. Δεν είχα μάθει σε τέτοια πίεση, ούτε σε τόσες ώρες εξουθενωτικής προπόνησης. Όμως για έναν περίεργο λόγο μου άρεσε. Μου άρεσε να βλέπω παιχταράδες να τα παρατάνε γιατί δεν άντεχαν την πίεση και εγώ να συνεχίζω να είμαι εκεί. Να ανεβαίνω τον Γολγοθά μου όχι για την σταύρωση αλλά για την Ανάσταση μου. Δεν ένιωθα τίποτα. Ο πόνος από τα χτυπήματα και την κούραση ήταν πλέον καθημερινότητα (ρουτίνα).

Στην αρχή δυσανασχετούσα. Πολλά χτυπήματα πολλές μελανιές. Έφευγα από την προπόνηση και έβαζα κρυφά τα κλάματα από τον πόνο. Δεν είχα κανέναν εκεί για να με ακούσει, ούτε πατερά να παραπονεθώ για τον προπονητή για τους συμπαίκτες για τον αν θα έπαιζα η όχι αλλά ούτε μητέρα να μου φροντίσει τους μώλωπες.

Εξάλλου με είχαν προειδοποιήσει πριν κλείσω την πόρτα πίσω μου φεύγοντας με τις βαλίτσες για το όνειρο μου: ” Μικρέ μας (ήμουν ήδη πάνω από 2.10), έκανες την επιλογή σου, να είσαι όμως έτοιμος να την υποστηρίξεις”. Τότε κατάλαβα τι εννοούσαν. Και έτσι έγινε. Ό μόνος τρόπος ήταν να αγαπήσω ότι μέχρι εκείνη την στιγμή μισούσα. Και τα κατάφερα!

Ήθελα κι άλλο. “ΒΑΡΑ ΚΙ ΆΛΛΟ” φώναζα στην προπόνηση! ΝΑΙ, είχα πεισθεί ότι αυτό το χρειάζομαι! Αυτό θα με κάνει καλύτερο. Αυτό θα με κάνει να σκοτώσω τον φόβο μου! Ήταν κάτι που δεν το χα. Στον πόνο έκανα πίσω. Τώρα κάνω μπροστά. Θέλω κι άλλο πόνο. Θέλω κι άλλο ιδρώτα. Ο πόνος με έκανε να αισθάνομαι ότι δούλεψα ότι έγινα καλύτερος. Ότι αξίζω κάτι. Ο πόνος μας έκανε πρωταθλητές.

Η διαχείριση του πόνου της κούρασης και της πίεσης γίνετε μόνο με έναν τρόπο, ΝΑ ΤΑ ΑΓΑΠΗΣΕΙΣ. Αν δεν τα αγαπήσεις θα τα μισήσεις και αν τα μισήσεις θα τα παρατήσεις. Δεν ήθελα αυτό. Ο μοναδικός σκοπός που είχα παρατήσει την οικογένεια μου τους φίλους μου, την ίδια μου την ζωή, ήταν για την αγάπη μου στο Μπάσκετ. Για να πετύχω.

Πέρασε κιόλας είναι μήνας. Από τους 30 αθλητές μείναμε 13. Κόπηκαν αθλητές επιπέδου Ευρωλίγκας όμως τώρα μείναμε αυτοί που άντεξαν. Άρα αυτοί που Άξιζαν. Γιατί εδώ τους ενδιαφέρει μόνο αυτοί που αντέχουν, αυτοί που πειθαρχούν στους κανόνες. Και οι κανόνες είναι σκληροί. Οι άλλοι επιλέγουν άλλο δρόμο. Δεν ήμαστε όλοι για όλα.

13 λοιπόν. Γρουσούζικος αριθμός για πολλούς όμως για εμάς ήταν τυχερός. Από εκείνη την ημέρα γίναμε οικογένεια. Στην προπόνηση εχθροί, δεν υπήρχε έλεος μεταξύ μας. Ο μόνος τρόπος να γίνουμε καλύτεροι ατομικά ήταν να ήμασταν πολύ σκληροί μεταξύ μας. Πολύ σκληρό αυτό γιατί είχαμε πολύ αγάπη μεταξύ μας. Ναι. Όμως όχι για εμάς. Γιατί μετά το τέλος της προπόνησης φεύγαμε αγκαλιασμένοι. Και αυτό μετά από 2 χρόνια μας έκανε πρωταθλητές. Αυτή η αγκαλιά μας κράτησε ενωμένους, γιατί μετά την αποτυχία της πρώτης χρονιάς που χάσαμε τα play off για έναν πόντο πολλοί από εμάς είχαμε προτάσεις από πολύ μεγαλύτερα πανεπιστήμια να παίξουμε, όμως αποφασίσαμε να μην φύγει κανένας. Βάλαμε στην άκρη το προσωπικό μας συμφέρον, και κοιτάξαμε την ομάδα, η καλύτερα την οικογένεια που είχαμε δημιουργήσει. Και μαντέψτε!

Αυτή η απόφαση, αυτή η ανιδιοτέλεια, αυτή αγκαλιά, η αλληλοεκτίμηση, ο αλληλοσεβασμός, η αγάπη που είχαμε αναπτύξει όλο αυτό το διάστημα μας χάρισαν έναν πρωτάθλημα.
Ένα δαχτυλίδι εθνικού Αμερικανικού πρωταθλήματος. Αυτές οι στιγμές και το ταξίδι που ζήσαμε ήταν καθημερινά για εμάς ένα δαχτυλίδι πρωταθλητή.

Ίσως ακόμα να αναρωτιέστε τι να κάνετε για να αποκτήσετε ένα δαχτυλίδι πρωταθλητή?
Ζήσε κάθε στιγμή με τους συμπαίκτες σου, κλείσε τα αυτιά σου σε ανούσιες σειρήνες, μείνε σταθερός στις αξίες σου και μην κοιτάς τα εφήμερα. Δούλεψε οπού και αν βρίσκεσαι και αν είσαι πραγματικά καλός δεν υπάρχει περίπτωση να μην προκόψεις.

Υ.Γ Θα μπορούσαμε (αν δεχόμασταν τις προτάσεις) οι περισσότεροι από την ομάδα να ήμασταν μέλη των κορυφαίων πανεπιστημίων της χώρας, ΟΜΩΣ, δεν θα ήμασταν ποτέ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΕΣ.

*Ο Νίκος Ντούγιας είναι απόφοιτος του Αμερικανικού πανεπιστημίου Empire State College της Νέας Υόρκης και κάτοχος πτυχίου Μάνατζμεντ Οικονομικών. Πριν από 13 χρόνια ίδρυσε στα Ιωάννινα την ακαδημία «Ντούγιας Basketball Academy».

Έχει αναδειχτεί Πρωταθλητής Αμερικής με την ομάδα του κολεγίου του (κάτοχος του δαχτυλιδιού που φαίνεται στην βασική φωτογραφία του παρόντος άρθρου).

Παράλληλα ήταν ο πρώτος Έλληνας αθλητής που αγωνίστηκε ποτέ σε επαγγελματικό πρωτάθλημα, στην Α1 της Τουρκίας, ενώ ήταν μέλος της εθνικής εφήβων το διάστημα 1996-1998.

Σχετικά άρθρα