Δυο αδέρφια διαφορετικού φύλου, αλλά με το ίδιο αστείρευτο ταλέντο. Δυο «Killers». Δυο κορυφαίες μορφές στο χώρο του παγκόσμιο μπάσκετ και μια κόντρα που έγινε urban legend. Αυτό είναι το story του Ρέτζι και της Σέριλ.

Ο 17χρονος Ρέτζι Μίλερ ήταν πολύ ευτυχισμένος εκείνο το χειμωνιάτικο βράδυ του 1982. Η ομάδα του είχε κερδίσει στο σχολικό πρωτάθλημα, η εξέδρα τον αποθέωνε και ο ίδιος προσπαθούσε μάταια να βρει μια… παγωμένη κύστη για να δροσίσει το «καυτό» του χέρι, που εκείνη τη νύχτα ζεματούσε σα λάβα απ’ όποιο σημείο του γηπέδου κι αν σούταρε την μπάλα.

Ο ενθουσιασμός του δεν μπορούσε να κρυφτεί. Είχε σκοράρει 39 ολόκληρους πόντους και ήταν η number 1 μούρη στο γυμνάσιό του. Οι συμμαθητές του τον λάτρευαν, η πόλη αναγνώριζε στο πρόσωπό του το νέο αγαπημένο της παιδί και οι εφημερίδες ήταν κάτι παραπάνω από βέβαιο πως στην έκδοση της επόμενης ημέρας θα έκαναν μόστρα φάτσα κάρτα την αφεντομουτσουνάρα του στα εξώφυλλά τους.

Δεδομένα, δηλαδή, που στην ιδιοσυγκρασία του μέσου εφήβου μπορούν να προκαλέσουν μεγαλύτερη διέγερση ακόμα και από τα βυζιά της Πάμελα Άντερσον!

Αυτά, ωστόσο, ποσώς απασχολούσαν τον «Killer» τη δεδομένη χρονική στιγμή. Βλέπεις, είχε άλλα πράγματα στο μυαλό του να σκεφτεί. Και πιο συγκεκριμένα, είχε να καταστρώσει το δικό του προσωπικό του σχέδιο για το πώς θα έφτανε όσο το δυνατόν πιο γρήγορα στο σπίτι του, προκειμένου να πετύχει ξύπνια την αδερφή του -επίσης μπασκετμπολίστρια- Σέριλ, και να της κοκορευτεί για το μεγάλο του επίτευγμα.

Το ζύγισε λοιπόν από δω, το έφερε από κει, εν κατακλείδι κατάφερε να φτάσει στην ώρα του και να πετύχει την Σέριλ στο σαλόνι. «Σέριλ, σκόραρα 39 πόντους», είπε με το χαρακτηριστικό ψωροπερήφανο ύφος του ο μετέπειτα All Star του NBΑ, για να λάβει μια κάθε άλλο παρά αναμενόμενη απάντηση από το κατά τεκμήριο καλύτερο θηλυκό που ακούμπησε ποτέ τη «σπυριάρα»: «Ρέτζι, αυτό είναι υπέροχο! Μπράβο!». «Ναι, το ξέρω. Εσύ, όμως, πώς τα πήγες;», επέμενε ο Ρέτζι. «Χμμ… εντάξει, εγώ έβαλα 105 πόντους…». I beg your pardon?

«Η Σέριλ δεν είχε καμία πρόθεση να με περιπαίξει. Αλλά, ρε γαμώτο, 105 πόντοι σε ένα ματς; Ήμαρτον!», σημειώνει με παράπονο στο βιβλίο του (σ.σ.: «I Love Being the Enemy» αναπολώντας τη συγκεκριμένη μέρα ο 55χρονος, σήμερα, απόμαχος άσος.

Αναμενόμενο… Εξάλλου η σχέση του Ρέτζι με τη Σέριλ ουδέποτε είχε το χαρακτήρα ενός τυπικού αδερφικού δεσίματος. Super-star του ΝΒΑ ο ένας, κορυφαία παίκτρια του μπάσκετ η άλλη, ε, λογικό κι επόμενο ήταν να υπάρχει μια κάποια κόντρα μεταξύ τους στο αντικείμενο.

Κατά έναν αστικό μύθο, μάλιστα, τη μια και μοναδική φορά που οι δυο τους αποφάσισαν να παίξουν ένα μονό μεταξύ τους, το ματς τερματίστηκε από την πρώτη κιόλας φάση λόγω διαφωνίας -αν και, σύμφωνα με μαρτυρίες τρίτων, στην πραγματικότητα ο Ρέτζι έχανε συνεχώς από τη Σέριλ στα μονά κα ησύχασε μόνο όταν επιτέλους έφτασε στο σημείο να μπλοκάρει τα σου της!

Για το τι απ’ όλα αυτά είναι αλήθεια τελικά, κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, ένα είναι σίγουρο: η πραγματική «Νέμεσις» του ανθρώπου που με το παιχνίδι του κατάφερε να εκνευρίσει κοτζάμ Μάικλ Τζόρνταν, δεν ήταν καμία άλλη από την αγαπημένη του αδερφούλα. Αλήθεια, αδερφέ, πώς είναι να σου (τον) καρφώνει στη μάπα ένα κορίτσι;

Σχετικά άρθρα