Στα 25 του χρόνια (11/1/1997), ο Σταμάτης Κρεμμύδας αποτέλεσε από τα μέσα της φετινής σεζόν μέλος της «οικογένειας», όπως ο ίδιος αποκαλεί, του ΚΑΟ Μελισσίων.

Γέννημα θρέμα των Αμπελοκήπων Αθηνών, ο ύψους 1,85μ.γκαρντ ξεκίνησε το μπάσκετ στις Ακαδημίες του Παναθηναϊκού για να ακολουθήσουν κατά σειρά: Δούκας, Ωρωπός, Παιδικό Παναθηναϊκού, Άμιλλα Περιστερίου, Ίκαρος Νεάπολης, Αστέρας Λάρισας, Ίκαρος Τρικάλων, Μανδραϊκός, Αναγέννηση Καρδίτσας, Έσπερος Καλλιθέας και ΚΑΟ Μελλισίων.


Πώς αποφάσισες να ασχοληθείς με το μπάσκετ;

Η μητέρα μου ήταν αυτή με παρακίνησε να ασχοληθώ με το μπάσκετ. Για να είμαι ειλικρινής, εγώ αρχικά ήθελα να παίξω ποδόσφαιρο και τελεικά πείστηκα και φυσικά δεν το μετάνιωσα! Την ευχαριστώ ακόμα!

Ποια ήταν η πρώτη σου επαφή με την πορτοκαλί μπάλα;
Όταν πήγα για την εγγραφή μου στις ακαδημίες του Παναθηναϊκού, εκεί ουσιαστικά ξεκίνησα να έχω επαφή με το μπάσκετ και στην πορεία μου άρεσε περισσότερο. Σε ηλικία ΣΤ’ δημοτικού, σε παιχνίδι Παναθηναϊκός-Ρεάλ στο ΟΑΚΑ, βίωσα μια εκπληκτική εμπειρία. Δε θα ξεχάσω ποτέ την ατμόσφαιρα όταν μας έβαλαν να συνοδεύσουμε τους παίκτες των δύο ομάδων. Τότε πραγμτικά συνειδητοποίησα πως θέλω να ασχοληθώ επαγγελματικά με το μπάσκετ.

Πώς βλέπεις τα πράγματα στο χώρο του ελληνικού μπάσκετ;

Σίγουρα είναι δύσκολα στο οικομομικό κομμάτι. Πλέον η κοινωνία δεν επενδύει στο μπάσκετ, όπως και στον αθλητισμό γενικότερα. Υπάρχουν όμως παιδιά που αγαπάνε πολύ το άθλημα. Λόγω του κορωνοϊού θεωρώ ότι πήγαμε πίσω, αλλά με το πέρασμα του χρόνου πιστεύω ότι και οι μικρότερες κατηγορίες θα έρθουν στο επίπεδο που πρέπει. Όσο μάλιστα μπαίνουν στο χωρο και καινούργιοι προπονητές με νέες ιδέες, θα έρθει το επιθυμητό επίπεδο. Από ’κει και πέρα, σίγουρα χρειάζεται, οργανωτικά, να υπάρχει παντού ιατρικό επιτελείο από εξειδικευμένους ανθρώπους.

Ποιες στιγμές ξεχωρίζεις από την μέχρι τώρα αθλητική πορεία;
Αγωνιστικά μου έχει «μείνει» η χρονιά 2019-2020 στον Ίκαρο Τρικάλων. Το κλίμα ήταν εξαιρετικό, κάναμε πορεία πρωταθλητισμού και οι εμπειρίες που απέκτησα από τους μεγαλύτερους παίκτες (Σωτήρης Γκιουλέκας, Νίκος Κατσαρές) ήταν εξαιρετικά χρήσιμες. Εκεί είδα πράγματα που δεν είχα ξαναδεί μέχρι τότε.
Όπως και φέτος στον Έσπερο Καλλιθέας όταν είδα τον Γκαγκαλούδη να κάνει μια εντυπωσιακή πάσα (μου ειχε πει την ειχε μάθει από τον Μουλαομέροβιτς)! Ήταν κάτι που μου έμεινε σαν εικόνα και του υποσχέθηκα στην πορεια πως θα προσπαθήσω να τον μιμηθώ (γέλια).
Πέρσι, επίσης, το κλίμα που υπήρχε στο γήπεδο μέσα στην Αναγέννηση Καρδίτσας ήταν κάτι που δε θα ξεχάσω ποτέ. Είχε δημιουργηθεί ένα κλίμα που νομίζω ότι κάθε παίκτης θα ήθελε να το ζήσει και να αγωνιστεί γι’ αυτούς τους οπαδούς.

Ποιοι είναι οι στόχοι σου από ’δω και πέρα;

Σίγουρα θα ήθελα να αγωνιστώ σε μεγαλύτερες κατηγορίες! Από μια ηλικία και μετά θα μου άρεσε να λέω ότι υπήρξα πρότυπο για κάποια παιδιά, όπως κάποιο παίκτες είναι πρότυπα για μένα.

Μιλώντας για πρότυπα, ποια είναι τα δικά σου;
Μπασκετικά πάντα, ο Νίκος Κατσαρές, ο Γιάννη Γκαγκαλούδης και ο Σωτήρης Γκιουλέκας. Πρόκειται για 3 παίκτες που η νοοτροποία τους πρέπει να μεταδοθεί και στη νέα γενιά που έρχεται. Από τουε σύγχρονους παίκτες, μου αρέσουν πολύ οι Καμπάτσο, Γουόκαπ, Στιβα Νας και Τζεισον Ουίλιαμς.

Τι θα ήθελες να έχεις πετύχει, ας πούμε, σε δέκα χρόνια από τώρα;
Το να μετράς ανόδους και να κατακτάς τίτλους είναι το καλύτερο για έναν αθλητή. Αυτό όμως είναι κάτι που θα ήθελα να το κάνω με ομάδες «οικογένειες». Αυτό είναι το πιο σημαντικό για ’μένα. Όχι με υπερομάδες όπου δεν υπάρχει κανένα συναίσθημα. Θέλω όποια κατάκτηση ανόδου ή τιτλου έρθει να είναι αποτέλεσμα δίψας για διάκριση.

Ποιες συμβουλές θα έδινες στα νέα παιδιά;
Θα έλεγα σε οποιοδήποτε νέο παιδί να ξεκινήσει να παίζει μπάσκετ γιατί μέσα από αυτό το άθλημα θα μάθει πόσο σημαντική είναι η ομαδική δουλειά και αυτό θα τον βοηθήσει και σε άλλους τομείς της ζωής του. Για όσα παιδιά έχουν ήδη αρχίσει να παίζουν μπάσκετ, θέλω να τους πω να έχουν πίστη, υπομονή και επιμονή και πάνω απ’ όλα να ακούνε τους προπονητές τους!

Ένα σχόλιο για την ομάδα σου, τον ΚΑΟ Μελισσίων.
Αυτό που έχει δημιουργήσει ο κόουτς (σ.σ. Έκτορας Οικονομόπουλος), αυτό που είδα και μου άρεσε πάρα πολύ είναι ότι έκανε τους παίκτες μια οικογένεια και αυτό βγαίνει μέσα στο γήπεδο!

Ο τελευταίος λόγος σε ’σένα.
Θα ήθελα να στείλω ένα μήνυμα σε όλους όσους παίζουν μπάσκετ, ότι αυτή τη στιγμή χρειάζεται να αγαπήσουμε αυτό το άθλημα και να το υπηρετούμε. Πάνω απ’ όλα ύγεια σε όλους!