Ο Ντούσαν Ίβκοβιτς θεωρούσε ανοησίες τις προλήψεις, όμως λάτρευε τους αριθμούς και δη τα στατιστικά. Σε κάθε ομιλία του προς τους παίκτες στεκόταν πάντα στα ποσοστά ευστοχίας τους, στα ριμπάουντ που πήραν ή στα λάθη που έκαναν, πιστεύοντας ότι η προσφορά ενός παίκτη αποτυπώνεται με πιστότητα στη στατιστική του.

Ο αείμνηστος Σέρβος προπονητής «φτιαχνόταν» να μπαίνει στα αποδυτήρια, ακόμη και δι’ ασήμαντον αφορμή, ώστε να έχει προσωπική άποψη για την ατμόσφαιρα που επικρατεί και του αρέσουν οι συζητήσεις με τους παίκτες, όχι απαραίτητα για θέματα που έχουν να κάνουν με το μπάσκετ.

Οι συνήθειές του; Συγκεκριμένες και αμετάβλητες! Να πηγαίνει την ομάδα στο γήπεδο για προπόνηση ακόμη και το πρωί της ημέρας του αγώνα, να κάνει τουλάχιστον τρία μίτινγκ στο διάστημα της παραμονής στο ξενοδοχείο και οι παίκτες του περνάνε το λιγότερο δύο ώρες μπροστά στο βίντεο, βλέποντας και ξαναβλέποντας τα συστήματα των αντιπάλων τους, τα οποία έχουν αναλυθεί προηγουμένως με τη βοήθεια ειδικού κομπιούτερ.

Το πάθος του (εκτός φυσικά από τα περιστέρια) ήταν η επίθεση, έτρεφε ιδιαίτερη συμπάθεια στους ψηλούς με ικανότητα στο σουτ (εξού και η αδυναμία του στον Τζόνι Ρότζερς) και το μεγάλο του όνειρο δεν ήταν άλλο από τη δημιουργία μιας ομάδας με πέντε παίκτες all around -στυλ Κούκοτς- οι οποίοι θα μπορούν να τρέχουν, να σουτάρουν, κατεβάζουν την μπάλα και να μαζεύουν σαν… φιστίκια τα ριμπάουντ. Έτσι είχε ονειρευτεί τον Ολυμπιακό μετά το triple crown, αλλά τα πράγματα εξελίχθηκαν αλλιώς.

Τον κατηγορούσαν πως χώριζε τους παίκτες σε εκείνους που συμπαθεί και σε εκείνους που δεν ήθελε ούτε να τους βλέπει και ακριβώς σε αυτό αποδίδουν πολλοί τις παροιμιώδεις αντιπαραθέσεις που έχει προκαλέσει κατά καιρούς με πολλούς από τους μεγάλους σταρ. Η αλήθεια πάντως είναι ότι στο ζέσταμα συνήθιζε να μιλάει σε συγκεκριμένους παίκτες. Χαρακτηριστικό το παράδειγμα από τη σεζόν 1998-1999, όταν μιλούσε μόνιμα στους Κόμαζετς, Ρότζερς, Γκολντγουάιρ και Τάρλατς, ενώ αραιά και πού μιλούσε στον Φαούλα και στον Τόμιτς.

Απόρροια δογματισμού ή ατολμίας, επέμενε σε στάνταρντ επιλογές προσώπων ή σχημάτων και σε εξαιρετικά σπάνιες περιπτώσεις επέφερε σημαντικές αλλαγές στη διάταξη ή στα συστήματα της ομάδας. Σε κάθε περίπτωση, ο Ντούσαν Ίβκοβιτς υπήρξε μια διάνοια του μπάσκετ και ο θάνατός του έκανε το άθλημα πολύ φτωχότερο…

Σχετικά άρθρα