Διαθέτει το όνομα, την ιστορία, αλλά -κατά πολλούς- και τα ονόματα για να στρέψει πάνω της τα φώτα και να πρωταγωνιστήσει. Μετά από σχετικά μακρά περίοδο απουσίας, η Εθνική Ιταλίας ήταν παρούσα στο Ευρωμπάσκετ της Λιθουανίας (2011), συγκεντρώνοντας τα στοιχεία εκείνα που την κατέτασσαν ανάμεσα στις ομάδες οι οποίες θα διεκδικούσαν μια θέση στο βάθρο.

Με έντονο το άρωμα από το ΝΒΑ, καθώς οι Αντρέα Μπαρνιάνι, Ντανίλο Γκαλινάρι, και Μάρκο Μπελινέλι αποτελούσαν τους «Big three» πάνω στο οποίο στηρίζεται το οικοδόμημά της, η squadra azzoura φερόταν ικανή για ένα εντυπωσιακό «come back».

Πολλές φορές, ωστόσο, η πράξη από τη θεωρία απέχει πολύ, κάτι που αποδείχθηκε περίτρανα στην περίπτωση της Ιταλίας, τόσο στη Λιθουανία, όσο και στα γήπεδα της Σλοβενίας, στο Ευρωμπάσκετ του 2013, όπου μάλιστα ένα από τα «θύματά» της ήταν και δική μας Εθνική.

Ο Σιμόνε Πιανιτζάνι είχε κληθεί να διαχειριστεί μια νέα ομάδα, η οποία έψαχνε να βρει τη χαμένη της ταυτότητα. Με μέσο όρο ηλικίας (στους αρχικούς 18 που κλήθηκαν) μόλις τα 26.5 χρόνια, η Squadra Azzoura διέθετε τη φρεσκάδα και το κίνητρο να επιστρέψει δυναμικά στο ευρωπαϊκό μπασκετικό στερέωμα. Δεν τα κατάφερε, όμως, και ο Έτορε Μεσίνα τον διαδέχθηκε στην τεχνική ηγεσία.

Οι Ιταλοί, που από το 2004 και μετά φαίνεται ότι μπέρδεψαν το μπάσκετ με τη… Eurovision, την οποία σνόμπαραν ανελλιπώς επί 13 ολόκληρα χρόνια, το πήραν ζεστά το πράγμα! Το ωραίο της υπόθεσης είναι ότι το 2010 που αποφάσισαν να δώσουν τελικά το «παρών» στο συγκεκριμένο δημοφιλή μουσικό διαγωνισμό, τα πήγαν περίφημα, αφού κατέλαβαν τη 2η θέση!

Στο Ευρωμπάσκετ, πάντως, της Λιθουανίας απέτυχαν παταγωδώς, χάνοντας παράλληλα τη δυνατότητα να διεκδικήσουν την πρόκρισή τους στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου, ενώ στη Σλοβενία έφτασαν μέχρι την προημιτελική φάση οπότε και είπαν «αντίο» ελέω (ωραία σύμπτωση!) Λιθουανίας.

Δώδεκα χρόνια από την τελευταία φορά που πάτησαν στην κορυφή της Ευρώπης (1999) και επτά απ’ όταν γεύτηκαν τη χαρά ενός μεταλλίου (σ.σ. το αργυρό στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας), δεν μπόρεσαν να επαναλάβουν το κατόρθωμα της δικής μας Εθνικής, ή της Γερμανίας, οι οποίες στέφτηκαν πρωταθλήτριες Ευρώπης μολονότι στην αμέσως προηγούμενη διοργάνωση απουσίαζαν!

Στο Ευρωμπάσκετ του 2015 μια από τα ίδια. Έκτη θέση και η Ιταλία είναι εξαφανισμένη, καθώς γενικότερα το ιταλικό μπάσκετ διανύει περίοδο παρατεταμένης κρίσης (σ.σ. ακόμα και ο επί χρόνια… φαταούλας στις εγχώριες διοργανώσεις, Σιένα, δεν μπόρεσε να κατακτήσει την κορυφή της Ευρώπης και μάλιστα διαλύθηκε σαν σύλλογος, ενώ η Αρμάνι είναι «φτωχός συγγενής» στην Euroleague.

Όπως και να ’χει, η επιστροφή μιας παραδοσιακής δύναμης του ευρωπαϊκού μπάσκετ στις επάλξεις, μόνο θετική μπορεί να αποβεί για το ίδιο το άθλημα. Σίγουρα δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τι… ψάρια θα πιάσουν οι Ιταλοί στο μέλλον, οι υπόλοιποι «μνηστήρες» του ευρωπαϊκού μπασκετικού θρόνου θα την περιμένουν με άγριες διαθέσεις, κάτι που ήταν φανερό στις τελευταίες διοργανώσεις που έλαβε μέρος (σ.σ. με αποκορύφωμα την ήττα-αποκλεισμό με θύτη την Κροατία από τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βραζιλίας πέρσι), ωστόσο η squadra azzoura λείπει κι αυτό είναι αισθητό.

Βέβαια, η ατάκα του νυν ομοσπονδιακού προπονητή της Ιταλίας, Έτορε Μεσίνα (σ.σ. «Δεν θέλω να ξαναμιλήσω στον Γκαλινάρι») μετά τον τραυματισμό του φόργουορντ των Κλίπερς στο χέρι ύστερα από γροθιά που έριξε στον Γίτο Κοκ της Ολλανδίας στο πρόσφατο φιλικό (σ.σ. τραυματίστηκε και θα απουσιάσει από το προσεχές Ευρωμπάσκετ), δείχνει ότι η ομάδα δεν άρχισε με τις καλύτερες προϋποθέσεις ενόψει του Πανευρωπαϊκού Πρωταθλήματος. Σε μερικές εβδομάδες από τώρα θα γνωρίζουμε τι μέλλει γενέσθαι!