Ο Βασίλης Τολιόπουλος πραγματοποιεί φέτος την κορυφαία σεζόν της καριέρας τους και πολλά ακούγοντα και γράφονται για το μέλλον του διεθνή γκαρντ. Ας θυμηθούμε την αποκλειστική συνέντευξη που είχε δώσει στο Basketworld.net το καλοκαίρι του 2017 όταν ήταν παίκτης του Ολυμπιακού.

Οι φίλοι του μπασκετικού Ολυμπιακού δύο πράγματα θέλουν να θυμούνται από το φετινό τελικό της Ευρωλίγκας. Τα πρώτα 25 λεπτά που η ομάδα του Πειραιά ήταν κοντά στο σκορ με τη Φενέρ και την εμφάνιση του Βασίλη Τολιόπουλου τα τελευταία τρία.

Ένα τρίποντο, μια καλή άμυνα στον Σλούκα και το σχόλιο του Παναγιώτη Γιαννάκη «Μ’ αρέσει πολύ αυτός ο μικρός!» Ο 21χρονος scoring point guard του Ολυμπιακού μίλησε στο Βasketworld.net για τη σεζόν που πέρασε στον Ολυμπιακό και μας αποκάλυψε πράγματα για τον εαυτό του.

Συνοψίζοντας τη σεζόν

Βασίλη έχοντας τελειώσει τη δεύτερη χρονιά σου στον Ολυμπιακό, όπου πήρες μεν μικρό χρόνο συμμετοχής, αλλά κατάφερες και έδειξες τι μπορείς να προσφέρεις στην ομάδα στο μέλλον, αποσπώντας μάλιστα και το κολακευτικό σχόλιο του Παναγιώτη Γιαννάκη στον τελικό της Euroleague, πες μας πώς βίωσες αυτή την τόσο απαιτητική σεζόν σε όλα τα επίπεδα;

Ήταν μια πολύ δύσκολη χρονιά. Ήταν δύσκολο να βρω αρκετό χρόνο συμμετοχής, ξεκινώντας μάλιστα από την προετοιμασία, όπου σε αντίθεση με τα προηγούμενα χρόνια, ήταν όλη μαζί η ομάδα. Επιπλέον, δεδομένων των υψηλών στόχων που έχει η ομάδα, είναι λογικό να παίζουν οι βασικοί. Έτσι, προσπάθησα σκληρά μέσω της προπόνησης και πήρα κάποιο χρόνο στο ελληνικό πρωτάθλημα, είτε λόγω κάποιων τραυματισμών είτε λόγω κούρασης κάποιων παικτών. Όποτε μπήκα, έχοντας αυτοπεποίθηση στις δυνάμεις μου, πιστεύω ότι πράγματι έδειξα κάποια πράγματα. Δεν φοβάμαι να πάρω το σουτ ή να κάνω ένα μπάσιμο, εξάλλου αυτό ζητάει από μένα ο κόουτς. Στη συνέχεια, παρόλο που τον Φεβρουάριο είχα μια ατυχία, αφού χρειάστηκε να κάνω εγχείρηση σκωληκοειδίτιδας, η χρονιά τελείωσε για μένα καλά, αν και δεν κατακτήσαμε κάποιο τίτλο, πράγμα πολύ λυπηρό. Οι εμπειρίες όμως που πήρα από το final four της Κωνσταντινούπολης ήταν μοναδικές αλλά και το να ακούς ένα τέτοιο σχόλιο από τον Παναγιώτη Γιαννάκη είναι πολύ σημαντικό και σου δίνει δύναμη για τη συνέχεια.

Φέτος κάνατε μια πρωτόγνωρη χρονιά στον Ολυμπιακό. Παίξατε περίπου 80 παιχνίδια, όπως είναι δηλαδή μια κανονική σεζόν στο NBA. Μάλιστα σχεδόν όλα αυτά τα 80 παιχνίδια ήταν υψηλής έντασης, ενώ στο ΝΒΑ στα πρώτα 40–50 παιχνίδια τρέχουνε, σουτάρουνε, καρφώνουνε και γελάνε. Δεδομένου ότι οι Έλληνες παίκτες δεν δουλεύονται από μικροί για να παίζουν τόσα παιχνίδια, σε αντίθεση με τους Αμερικανούς που τους δουλεύουν από τα γυμνάσιο και τα κολέγιο ώστε να παίζουν από 80- 125 ματς, πώς βιώσατε αυτή τη σεζόν από πλευράς σωματικής και πνευματικής καταπόνησης;

Ήταν πάρα πολύ δύσκολα ακόμα και σε σχέση με την περυσινή πρώτη μου χρονιά. Στον Ολυμπιακό πρώτη αγωνιστική της Ευρωλίγκας ήταν με την Ούνιξ Καζάν! Όπου δεν υπάρχει και το περιθώριο ήττας. Ξεκινήσαμε καλά, αλλά προς το τέλος πήγαμε να πάθουμε ζημιά με κάποιες ήττες από τις αποκλεισμένες ομάδες. Δεν μας στοίχησαν βέβαια στο τέλος. Είχαμε πολλούς τραυματισμούς, ντεφορμαρίσματα παικτών, ενώ ειδικά τα πιο μεγάλα παιδιά, που δεν είχαν αντιμετωπίσει κάτι τέτοιο, δυσκολεύτηκαν πιο πολύ. Αν συνεχιστεί έτσι , θα είναι καλό για εμάς τους μικρούς. Θα συνηθίσουμε σε τόσα παιχνίδια, θα προσαρμοστεί το σώμα και η φυσική κατάσταση και στα 30 μας δε θα έχουμε τέτοιο πρόβλημα.

Δίπλα στον Σπανούλη και τον Μάντζαρη και τα άλλα παιδιά του Ολυμπιακού

Στον Ολυμπιακό έχεις στη περιφέρεια μαζί και μπροστά σου ταυτόχρονα κάποια από τα καλύτερα guards της Ευρώπης. Αυτό από τη μία μειώνει το χρόνο συμμετοχής από την άλλη όμως δεν είναι και μεγάλο «σχολείο» για εσένα;
Αναμφισβήτητα είναι, εξάλλου όταν επέλεξα να πάω στον Ολυμπιακό το ήξερα. Θα μπορούσα να μείνω στον Κολοσσό Ρόδου όπου θα είχα περισσότερη συμμετοχή. Προτίμησα όμως να είμαι μαζί με τον Σπανούλη, τον Μάντζαρη και τους άλλους συμπαίκτες μου στον Ολυμπιακό για να μάθω και να βελτιωθώ ως παίκτης.

Τι έχεις κερδίσει από αυτούς τους συμπαίκτες σου στον Ολυμπιακό αυτά τα δύο χρόνια;
Βασικά έμαθα το πώς να αντιμετωπίζω τα μεγάλα παιχνίδια. Από την προετοιμασία στην προπόνηση, τις κουβέντες που κάνουν στα αποδυτήρια, το πώς προετοιμάζονται ψυχολογικά, την προσεκτική διατροφή τους, τι ώρα θα φάνε, τι ώρα θα κοιμηθούν. Όλα αυτά τα πράγματα που στις «μικρότερες» ομάδες που ήμουν δε μπορείς να τα ζήσεις γιατί απλά δεν υπάρχουν εκεί τέτοια μεγάλα παιχνίδια. Αυτές τις αρχές μαθαίνεις σε ομάδες όπως ο Ολυμπιακός και έτσι ξέρεις τι πρέπει να κάνεις στα μεγάλα παιχνίδια.

Στον Ολυμπιακό με ποιους συμπαίκτες σου κάνεις μπασκετική παρέα περισσότερο στις προπονήσεις;
Επειδή στις προπονήσεις μαρκάρω είτε τον Βαγγέλη (σ.σ. Μάντζαρη) είτε τον Βασίλη (σ.σ. Σπανούλη), από αυτούς τους δύο μαθαίνω τα περισσότερα. Παρατηρώ τι κάνουν και πώς το κάνουν και μου εξηγούν και οι ίδιοι μετά. Παρέα γενικότερα κάνω με τον Βαγγέλη, τον Παπανικολάου, τον Αγραβάνη αλλά γενικά θα έλεγα με όλα τα παιδιά γιατί όλοι είναι φοβεροί χαρακτήρες. Οι ξένοι επίσης το ίδιο. Σ’ αυτά τα δύο χρόνια κανείς δεν μου είπε κάτι όταν έκανα ένα λάθος, αντίθετα μου έδωσαν κουράγιο και αυτοπεποίθηση. Είναι η οικογένεια που είπα παραπάνω. Στα αποδυτήρια συζητάμε κάτι και ρωτάμε και τους ξένους τη γνώμη τους. Και αυτοί το ίδιο.

Περί προπονητών ο λόγος

Σε όλα αυτά τα χρόνια έχεις συνεργαστεί με αρκετούς προπονητές. Σε ποιους θα έλεγες ότι χρωστάς τα περισσότερα;
Αρχικά στους πρώτους μου προπονητές στον Πανιώνιο, που μου έμαθαν τα βασικά. Από εκεί και μετά πιστεύω πως κάθε αθλητής χρωστάει στον προπονητή που τον έβαλε στο αντρικό της ομάδας. Οπότε, σαφώς χρωστάω πολλά στον Γιάννη Σφαιρόπουλο που, ενώ ήμουν στους εφήβους, με προώθησε στην αντρική ομάδα. Μέχρι τότε ομολογώ ότι ήμουν μόνο τρίποντο και ντρίπλα. Είχα βγει MVP του εφηβικού πρωταθλήματος και πρώτος σκόρερ. Ο κόουτς Σφαιρόπουλος μου έμαθε τότε να παίζω και άμυνα και να πασάρω. Με έκανε να καταλάβω ποιο είναι το σύγχρονο μπάσκετ. Αλλά και τώρα στον Ολυμπιακό που με έφερε μου διδάσκει συνεχώς το διάβασμα του παιχνιδιού του αντιπάλου και με δουλεύει έτσι ώστε να είμαι χρήσιμο «γρανάζι» στη μηχανή της ομάδας. Εκτός του Σφαιρόπουλου, χρωστάω πολλά και στον Άρη Λυκογιάννη, τον οποίο έχω ευχαριστήσει και δημόσια. Με εμπιστεύτηκε στον Κολοσσό, ενώ ήμουν μόλις 17-18 χρονών και μου έμαθε και αυτός πολλά.

Δε μπορώ να μη σε ρωτήσω: Τι σου λέει ο κόουτς Σφαιρόπουλος να κάνεις στο γήπεδο;
Κατ’ αρχάς να παίζω άμυνα. Να καταλάβω ότι δεν έχω να αντιμετωπίσω τον αντίστοιχο Έλληνα του πρωταθλήματος αλλά τον Αμερικανό «ταύρο» που έχει στην περιφέρειά της η όποια ομάδα της Ευρωλίγκας. Έπειτα, να δυναμώσω κι άλλο, να βελτιώσω τις αδυναμίες μου και στην επίθεση να μη φοβάμαι τίποτα, να εμπιστεύομαι το ταλέντο μου και να είμαι ο εαυτός μου. Στο διάβασμα των φάσεων παίζουν μεγάλο ρόλο και οι συμπαίκτες μου. Μου μαθαίνουν και αυτοί , εκτός του κόουτς, να βλέπω τις αδυναμίες του αντιπάλου και το πιο σημαντικό, όταν κάνω κάποιο λάθος με στηρίζουν και με διορθώνουν.

Η εξέλιξη του μπάσκετ μέσα από τη ματιά του Βασίλη

Το μπάσκετ έχει αλλάξει, ειδικά σε σχέση με το παρελθόν. Έχει γίνει πιο γρήγορο και απαιτεί πλέον μεγάλη αθλητικότητα. Πιστεύεις ότι μπορεί ο Έλληνας μπασκετμπολίστας να ανταποκριθεί σε αυτό ;

Σίγουρα, δε φημιζόμαστε για τα αθλητικά μας προσόντα. Σε αυτό εμείς αντιπαραθέτουμε το μυαλό και την καρδιά. Θυμάμαι το 2005 και 2006, όταν η Εθνική δεν είχε περισσότερα από 2-3 άτομα με μεγάλα αθλητικά προσόντα. Είχε όμως Διαμαντίδη, Σπανούλη, Παπαλουκά, Ζήση, Κακιούζη. Αυτά τα παιδιά κάνανε εξαιρετικά τα βασικά. Αν προσθέσεις το μυαλό, τη καρδιά και το ταλέντο, έτσι ήρθαν οι επιτυχίες τους. Ο Έλληνας προσαρμόζεται και γι’ αυτό το Ελληνικό μπάσκετ θα είναι πάντα στη παγκόσμια ελίτ.

Στο ελληνικό πρωτάθλημα, οι ομάδες θα μειωθούν σταδιακά στις 12 μέχρι το 2019. Πιστεύεις ότι αυτή η συρρίκνωση θα ωφελήσει το πρωτάθλημα;

Λογικά θα γίνει πιο ισχυρό. Το θέμα είναι ότι είναι πολύ δύσκολο οικονομικά να ανταπεξέλθουν οι περισσότερες ομάδες. Ειδικά οι επαρχιακές (το είδα και στον Ίκαρο όταν πήγαμε Χαλκίδα και στον Κολοσσό) έχουν να πληρώνουν τα σπίτια των παικτών, το φαγητό τους, τις μετακινήσεις τους. Αυτά είναι τα πιο δύσκολα. Ο καθένας μπορεί να φτιάξει ομάδα με 100.000 ευρώ. Το θέμα είναι να έχει τους παίκτες ικανοποιημένους και να έχουν όρεξη να παίξουν στο γήπεδο. Πρέπει οι ομάδες να είναι υγιείς οικονομικά για να έχουν τους παίκτες τους ευχαριστημένους. Αν μπορούν 12 ομάδες να είναι υγιείς, ας είναι 12, αν μπορούν 5 ας είναι πρωτάθλημα των 5, αν μπορούν 20, των 20 ομάδων»

Προτιμήσεις και set παιχνίδι

Ποιο μπάσκετ σ’ αρέσει περισσότερο, το transition ή το set;
Το transition, αλλά όχι να πάρω τη μπάλα και να τρέξω σαν τρελός. Να πάρω τη μπάλα και να στήσω γρήγορα στα πρώτα 8-10 δευτερόλεπτα ένα pick n roll. Αυτό μ’ αρέσει πάρα πολύ. Να στήσω το pick n roll πριν πάρει θέσεις η άμυνα και να δημιουργήσω.

Βέβαια, στα σημαντικά παιχνίδια παίζεται κυρίως set μπάσκετ. Στην Ευρωλίγκα, στα ματς με τον Παναθηναϊκό που κρίνονται τίτλοι…

Ειδικά η Ευρωλίγκα και οι τελικοί Α1 δεν είναι μπάσκετ… σκάκι είναι! Είναι πολύ δύσκολο σε τέτοιο επίπεδο. Θυμάμαι και παιχνίδια με τον Ίκαρο και τον Κολοσσό που είχαν λήξει 51-49! Αλλά τελικοί και Ευρωλίγκα είναι άλλο επίπεδο. Πρέπει να προσαρμοστείς. Δε γίνεται να τρέχεις με τη μπάλα σαν τρελός σ’ αυτά τα ματς. Βάζεις κάτω τη ψυχραιμία, το μυαλό, προσπαθείς να διαβάσεις τις φάσεις μια- μια, βάζεις και το ταλέντο σου και παίζεις. Αλλά είναι πολύ δύσκολο, ειδικά πνευματικά.

Η… γλύκα του να είσαι play maker

Έχεις ακούσει φαντάζομαι τη ρήση ότι ο play maker έχει περισσότερο άγχος από όλους τους άλλους γιατί πρέπει να έχει συνεχώς ευχαριστημένους τους συμπαίκτες του!

Όλοι παίζουμε για να το ευχαριστιόμαστε αλλά, ναι, η θέση του play maker είναι η πιο δύσκολη: Αυτός θα τα ακούσει από τον προπονητή αν δεν γίνει σωστά το play της ομάδας. Αυτός πρέπει να ξέρει όλα τα συστήματα για όλες τις θέσεις από το 1 έως το 5, άσχετα αν δε παίζει στο 5 ποτέ. Αυτός θα διορθώσει το 5άρι αν δε παίρνει σωστή τοποθέτηση και σαφώς πρέπει να «ταΐζει» όλους τους άλλους για να είναι ευχαριστημένοι. Εξάλλου, και οι προπονητές λένε ότι ο play maker είναι ο «προπονητής» του γηπέδου. Είναι η πιο δύσκολη θέση, αλλά έχει και τη γλύκα της…. Καθοδηγείς όλη την ομάδα.

Το όνειρο που έγινε πραγματικότητα και οι στόχοι του Βασίλη

Έγινες γνωστός στο ευρύ κοινό από την Εθνική εφήβων που κατέκτησε την 4η θέση στο παγκόσμιο πρωτάθλημα στη Χαλκίδα. Από τότε είχες μια πορεία και μέσα σε τέσσερα περίπου χρόνια έχεις ήδη παίξει τέσσερις σεζόν στην Α1 (σ.σ. με Πανιώνιο, Ίκαρο Καλλιθέας,  Κολοσσό Ρόδου και  Ολυμπιακό) και δύο φορές στην Ευρωλίγκα. Όλα αυτά ενώ είσαι μόλις 21 ετών. Δε σου μοιάζει κάπως σαν «όνειρο» που έγινε πραγματικότητα σε σχετικά σύντομο διάστημα;

Σίγουρα, αν σκεφτείς ότι στα 14 μου έπαιζα στον Πανιώνιο με τον Παππά, τον Γιάνκοβιτς, τον Μπόγρη και τα άλλα τότε παιδιά, και ότι έπαιζα Α1 όντας έφηβος ακόμα, όλη αυτή η πορεία μοιάζει σαν όνειρο που έγινε πραγματικότητα. Στη συνέχεια, βλέποντας τις δυνατότητές μου επέλεξα να πάω στον Ίκαρο στην αντρική ομάδα για να τεστάρω πραγματικά το τι αξίζω και να βρω χρόνο συμμετοχής. Δεν βρήκα όσο ήθελα αλλά, στη συνέχεια, στον Κολοσσό βρήκα χρόνο συμμετοχής, έδειξα πράγματα, ήρθε και η 4η θέση στο παγκόσμιο με την Εθνική και «εξαργύρωσα» όλα αυτά με την μεταγραφή μου στον Ολυμπιακό.

Βασίλη είσαι μόλις 21 ετών. Έχεις πολλά χρόνια μπροστά σου. Ποια είναι τα όνειρά σου και ποιοι οι στόχοι σου από δω και πέρα;
Είμαι παιδί των νοτίων προαστίων. Ταύρος–Καλλιθέα. Από μικρός που ξεκίνησα να παίζω μπάσκετ είχα όνειρο να παίξω στον Ολυμπιακό. Όταν μάλιστα πήγε και ο Σπανούλης που τον είχα τότε ίνδαλμα, αυτό ήταν το όνειρο μου. Από τη στιγμή που κατάφερα και έγινα μέλος μιας από τις καλύτερες ομάδες της Ευρώπης, έκανα πραγματικότητα το όνειρό μου και στόχος μου είναι πλέον να καταφέρω να καθιερωθώ στην ομάδα. Να κερδίσω θέση στη βασική δωδεκάδα. Να δείξω μέσα στο γήπεδο όλη αυτή τη δουλειά που κάνω τόσα χρόνια στις προπονήσεις και να κάνω τους προπονητές μου να με υπολογίζουν. Δε σκέφτομαι τίποτα παραπάνω από τον Ολυμπιακό, την μεγαλύτερη αθλητική οικογένεια της Ελλάδας. Όταν λέω οικογένεια το εννοώ. Από τον Διευθυντή στα γραφεία πάνω και τον υπεύθυνο τύπου μέχρι τους προπονητές και φυσικά τους προέδρους.

Εθνική ; Έχεις περάσει από όλες τις μικρές Εθνικές.
Κάποια στιγμή στο μέλλον θέλω να κληθώ στην Εθνική ανδρών. Είναι η ύψιστη τιμή για κάθε αθλητή.

Τα… προσωπικά του Βασίλη

Πώς περνάς τον ελεύθερο χρόνο σου;
Προσωπικά θεωρώ απαραίτητο το να «απογαλακτίζομαι» που και που στον ελεύθερό μου χρόνο από το μπάσκετ. Μ’ αρέσει πολύ το μπιλιάρδο. Το οκτάμπαλο. Θα πάρω λοιπόν τον κολλητό μου και θα πάμε να παίξουμε οκτάμπαλο. Βλέπω και τηλεόραση. Αθλητικές εκπομπές και ταινίες.

Πας γυμναστήριο;
Όταν πήγα στον Ολυμπιακό ήμουν 70 κιλά ! Με έπιασε ο Γκατζούλης και επί δύο χρόνια με τρέχει αλύπητα. Βάρη, ενδυνάμωση, διατροφή. Και πολύ καλά κάνει γιατί στην αρχή όλοι με έσπρωχναν στις επαφές για πλάκα. Οπότε πάω γυμναστήριο και προσέχω τη διατροφή μου, αλλά και γενικά το σώμα μου»

Είσαι νέο παιδί αλλά από μικρός στον πρωταθλητισμό. Τι στερείσαι γι’ αυτόν;
Ο αθλητισμός και ο πρωταθλητισμός είναι συνειδητές επιλογές. Αναγκαστικά θα στερηθείς. Ξενύχτια δεν υπάρχουν στο πρόγραμμα. Όποτε τύχει και μας δώσει ο κόουτς ένα διήμερο ρεπό, ίσως κανονίσω για ένα ποτό με τη παρέα αλλά και πάλι θα επιστρέψω για ύπνο σχετικά νωρίς, δε θα ξενυχτήσω. Πρέπει να προσέχεις το σώμα και την υγεία σου γιατί αθλητές είμαστε και αυτά (σώμα και υγεία) είναι τα εργαλεία της δουλειάς μας»
Μεγάλη ομάδα σημαίνει μεγάλος κόσμος

Πόσο εύκολο είναι να «διαχειριστείς» τον μεγάλο και απαιτητικό φίλαθλο κόσμο του Ολυμπιακού;
Έχει τη δυσκολία του, με την έννοια ότι πρέπει να είσαι προσεκτικός γιατί ότι κάνεις μαθαίνεται αμέσως. Όμως, όντας πλέον στον δεύτερο χρόνο μου στην ομάδα, μπορώ να πω ότι μόνο κερδίζεις από αυτόν τον κόσμο. Είναι πάντα και παντού δίπλα μας και μέσα στο ΣΕΦ… μας ψηλώνουν!

Πρώτη δημοσίευση: 25/7/2017

Σχετικά άρθρα