Ο Ολυμπιακός γνώρισε μία ήττα που «πονάει» περισσότερο για τον τρόπο που προέκυψε παρά για το τελικό σκορ.

Γράφει ο Παναγιώτης Ασπρούδης*

Το 88-87 στο Μιλάνο δεν αποτυπώνει καθαρά την αγωνιστική πραγματικότητα για περίπου 30 λεπτά, όπου οι «ερυθρόλευκοι» έμειναν μακριά από τα βασικά στοιχεία που συνήθως χαρακτηρίζουν το παιχνίδι τους: συγκέντρωση, αμυντικό έλεγχο και ρυθμό μέσα από συνεργασίες.

Αργή εκκίνηση, χαμηλή ένταση και συνεχείς αμυντικές αστοχίες

Για 3,5 περιόδους, ο Ολυμπιακός παρουσίασε εικόνα ομάδας που δεν μπόρεσε να επιβληθεί σε κανένα σημείο του παιχνιδιού αμυντικά. Η Αρμάνι, παρά τις πολλές απουσίες της, βρήκε ρυθμό μέσα από απλές καταστάσεις: early pick-and-roll, επιθέσεις στο close-out και ελεύθερα σουτ μετά από γρήγορη κυκλοφορία.

Τα 5/7 τρίποντα στο πρώτο δεκάλεπτο και η τελική εικόνα 13/28 από τα 6.75 φανερώνουν το πρόβλημα των αλλαγών και της επικοινωνίας στην περιφερειακή άμυνα. Οι γηπεδούχοι κυριάρχησαν σε πρώτο χρόνο, διαβάζοντας σταθερά το αργό αμυντικό transition του Ολυμπιακού, ο οποίος επέτρεπε πολλές καταστάσεις miss-match.

Ανεπαρκές spacing, προβληματικός ρυθμός στην επίθεση

Η ελληνική ομάδα έδειξε ξανά ότι όταν το παιχνίδι της δεν ξεκινά από την άμυνα, η επίθεση γίνεται βαριά, χωρίς καθαρή στόχευση. Οι περισσότερες συνεργασίες ήταν αργές, με στατικότητα στις weak-side θέσεις, γεγονός που έδωσε χρόνο και καθαρές βοήθειες στην ιταλική άμυνα.

Χρειάστηκε το ατομικό ταλέντο των Πίτερς και Ντόρσεϊ για να κρατηθεί ο Ολυμπιακός σε απόσταση αναπνοής.
Ο Πίτερς, στην καλύτερη φετινή του εμφάνιση, εκτέλεσε με αυτοπεποίθηση, βρήκε ρυθμό μέσα από pin-downs και pick-and-pop καταστάσεις, ενώ ο Ντόρσεϊ ήταν ξανά σημείο αναφοράς στο ένας-εναντίον-ενός, ειδικά στο ξεκίνημα και στο φινάλε.

Η καθυστερημένη αντίδραση

Στο τελευταίο πεντάλεπτο, ο Ολυμπιακός ανέβασε ένταση, έδωσε πίεση στην μπάλα, καθάρισε αμυντικά ριμπάουντ και μείωσε επιτέλους τα δωρεάν σουτ που έδινε. Το σερί που έφερε το ματς στο 83-80 ήταν αποτέλεσμα:

– καλύτερου αμυντικού timing
– περισσότερης αποφασιστικότητας στην πρώτη πάσα της Αρμάνι
– επιτέλους αποτελεσματικής εκτέλεσης στο transition

Όμως η αντίδραση ήρθε αργά. Με μικρά λάθη, χαμένα box out και δύο κρίσιμα μεγάλα σουτ που δέχτηκε από τον Έλις, ο Ολυμπιακός δεν κατάφερε να ολοκληρώσει την ανατροπή που ο ίδιος δημιούργησε.

Τακτικά, ο Ολυμπιακός «έχασε» γιατί:

– Άργησε να προσαρμοστεί στις αλλαγές και στην πίεση των περιφερειακών εκτελεστών της Αρμάνι
– Επέτρεψε πολλά σουτ σε πρώτο χρόνο και απλό spacing
– Δεν μπόρεσε να δώσει ρυθμό μέσα από την άμυνα
– Εξαρτήθηκε υπερβολικά από δύο παίκτες επιθετικά
– Έχασε τον έλεγχο του ριμπάουντ για μεγάλα διαστήματα

Το ζητούμενο στη συνέχεια

Το παιχνίδι στο Μιλάνο είναι μια υπενθύμιση: ο Ολυμπιακός έχει ποιότητα, αλλά χρειάζεται συνέπεια, αμυντική «σκληράδα» και μεγαλύτερη πειθαρχία στις κατοχές του. Η εικόνα της τελευταίας περιόδου είναι οδηγός· όμως η συνολική εμφάνιση δείχνει ότι η ομάδα πρέπει να παίξει με περισσότερη ένταση, ταχύτητα και καθαρή εκτέλεση από την αρχή των αγώνων.

* Ο Παναγιώτης Ασπρούδης είναι προπονητής καλαθοσφαίρισης – υπεύθυνος των ακαδημιών του ΒΑΟ Άρτας

Σχετικά άρθρα