Αν και σίγουρα θα ήταν καλύτερο (ή μάλλον πιο πολιτικώς ορθόν) να έγραφα για ένα θέμα φθινοπωρινό, θα ασχοληθώ με κάτι που από καιρό μας καίει και με ζεματάει (σαν τον καύσωνα διαρκείας, ένα πράγμα). Καθ’όλη τη διάρκεια των πρωταθλημάτων, μια φράση ακούμε συνεχώς από τους ειδήμονες για τα κακώς κείμενα του ελληνικού αθλητισμού.

Δηλαδή, πως για όλα φταίνε οι hooligans. Για τα λίγα εισιτήρια, για το κακό θέαμα και για όλα τα συναφή… Λάθος, λοιπόν, μέγα λάθος… Καταρχάς, ουδείς αναμάρτητος, γιατί στη ζωή μας λίγο ως πολύ σχεδόν όλοι είμαστε hooligans. Ξέρω ότι μπορεί κάποιοι να αντιδρούν στα γραφόμενα αυτά, λέγοντας «αν είναι δυνατόν, εμείς χουλιγκάνια;».

Μάλιστα, κυρίες και κύριοι, είμαστε hooligans. Μήπως ο ασυνείδητος οδηγός, που περνά με κόκκινο ή κάνει ένα επικίνδυνο προσπέρασμα, δεν είναι χουλιγκάνος της ασφάλτου και μάλιστα full επικίνδυνος; Μήπως ο καλοντυμένος διευθυντής, που για να προσλάβει μια κοπέλα για υπάλληλο του ζητάει πρώτα να γίνει ερωμένη του, δεν είναι χουλιγκάνος;

Μήπως οι γονείς που βασανίζουν τα παιδιά τους ή πετούν στα γηροκομεία τους γονείς τους, δεν είναι χουλιγκάνια;

Μήπως οι «διαφθορείς», που προμηθεύουν ναρκωτικά και σκοτώνουν ζωές παραμένοντας ασύλληπτοι, δεν είναι χουλιγκάνια;

Μήπως οι ασυνείδητοι γιατροί (ευτυχώς ελάχιστοι) που για να σώσουν μια ζωή πρώτα θέλουν φακελάκι, δεν είναι χουλιγκάνοι;

Σταματώ εδώ, γιατί τα παραδείγματα είναι τόσα πολλά που θα χρειάζονταν όλες οι σελίδες του Basketworld.net για να τα απαριθμήσω (ή να γράψω μια βίβλο καλύτερα;). Και ερχόμαστε σήμερα στο πιο καίριο σημείο του παρόντος…
τριπακιού… Για να φτάσει αυτός ο οργισμένος νέος να κάνει ό,τι κάνει, ποιος νομίζετε ότι φταίει; Είμαι σίγουρος ότι ξέρετε, αλλά δεν τολμάτε να το πείτε. Θα σας πω εγώ λοιπόν… Οι γονείς και η πολιτεία φταίνε, guys.

Κι ερωτώ: πόσα από αυτά τα «δυστυχισμένα» παιδιά έχουν χωρισμένους γονείς οι οποίοι δεν ενδιαφέρονται καν αν υπάρχουν και τι κάνουν; Ή πόσοι γονείς, προκειμένου να είναι “ελεύθεροι” από την σκοτούρα του παιδιού, τα αφήνουν από πολύ μικρή ηλικία ανεξέλεγκτα και χωρίς κανένα περιορισμό; Κανονικά οι γονείς έπρεπε να οδηγούνται στο εδώλιο του κατηγορουμένου, αντί των παιδιών αυτών.

Και ερχόμαστε τώρα στην πολιτεία… Ποιος ο σεβασμός, πια, του παιδιού προς το δάσκαλο ή τον καθηγητή; Εν ονόματι της δήθεν ελευθερίας και δημοκρατίας, οι δάσκαλοι και οι καθηγητές γίνονται άβουλα πλάσματα που δεν τολμούν ούτε μια παρατήρηση να κάνουν. Ακόμη, τα σχολεία και τα Πανεπιστήμια έχουν μετατραπεί σε χώρους συνδικαλιστικών διεκδικήσεων και πολιτικών αντιπαραθέσεων.

Τέλος, ποιος προφυλάσσει τα παιδιά από τους έμπορους ναρκωτικών και πορνείας που δρουν ανοιχτά μέσα στους χώρους της παιδείας; Φυσικά κανείς. Η πολιτεία κοιμάται και ξυπνά μόνο όταν είναι να επιβάλλει ποινές και ύστερα ξαναγέρνει ήρεμη, για να ξανακοιμηθεί με τη συνείδηση ήσυχη ότι επιτέλεσε το «ιερό» έργο της. Πόσο Φαρισαίοι είμαστε στ’ αλήθεια και δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε… Τουλάχιστον, αν μπορέσουμε και κοκκινίζουμε από ντροπή κάθε φορά που συλλαμβάνεται και τιμωρείται ένας «ατίθασος» νέος, θα έχουμε κάνει κάποιο βήμα μπροστά.

Σχετικά άρθρα