Ο Γιάννης Ιωαννίδης έχει άρρηκτα συνδεδεμένο το όνομά του με την αναγέννηση και την γιγάντωση του μπασκετικού Ολυμπιακού. Όταν συμφώνησε το καλοκαίρι του 1991 να χτίσει τους «ερυθρόλευκους» από την αρχή, λατρεύτηκε αμέσως από τους φίλους της ομάδας και μαζί πανηγύρισαν πολλές επιτυχίες.

Το 1995, όμως άρχισε η αντίστροφη μέτρηση για τη λύση της συνεργασίας των δύο πλευρών. Η δεύτερη συνεχόμενη ήττα σε τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, από τη Ρεάλ αυτή τη φορά κι ενώ είχε προηγηθεί η ήττα-σοκ από την Μπανταλόνα στο Τελ Αβίβ έναν χρόνο νωρίτερα, ήταν η αφορμή και η αιτία ο «Ξανθός» να μην νιώθει πλέον σίγουρος στον πάγκο των Πειραιωτών.

Τελικά παρέμεινε έναν ακόμα χρόνο, κάτι για το οποίο παραδέχτηκε αργότερα πως ήταν το μεγάλο του λάθος. Κατά σύμπτωση και πάλι σε αγώνα με την Ρεάλ στη Μαδρίτη (όταν αποκλείστηκε η ελληνική ομάδα από το φάιναλ φόρ στο Παρίσι το1996) το γυαλί που είχε ραγίσει έσπασε. Αφορμή μία κουβέντα του Ιωαννίδη με τον πρόεδρο για κάποιον δημοσιογράφο που τον αποκάλεσε «Μαύρη γάτα».

Ο Κόκκαλης δεν πήρε από τότε ούτε τηλέφωνο τον Ιωαννίδη, ακολούθησαν δύο επιστολές του «Ξανθού» στον πρόεδρο ότι υπό αυτές τις συνθήκες δεν μπορεί να συνεχίσει και η επιστολή – απάντηση του προέδρου ότι δέχεται τη λύση της συνεργασίας τους.

Τρία χρόνια αργότερα, οι δύο πλευρές ήταν και πάλι μαζί, με νέους στόχους, βασισμένους ουσιαστικά πάνω στην παλαιότερη συνταγή επιτυχίας, η οποία όμως ποτέ δεν ήρθε. Η σεζόν 1999-2000 ήταν μια παταγώδης αποτυχία για τον Ολυμπιακό με τον Ιωαννίδη να αποχωρεί εκ νέου και οριστικά αυτή τη φορά από την ομάδα, που είχε συμπληρώσει εννέα συνεχόμενες αποτυχημένες απόπειρες για την κατάκτηση κάποιου τίτλου.

Σχετικά άρθρα