Σχεδόν όλες οι Εθνικές ομάδες απέτυχαν παταγωδώς στις επίσημες υποχρεώσεις τους τα τελευταία χρόνια. Ειδικά κάποιες εξ’ αυτών εμφάνισαν κάκιστη εικόνα και έμειναν μακριά από τους στόχους τους. Κάποιοι άλλοι τα πήγαν πιο καλά, όμως η ουσία είναι μία. Κάτι δεν πάει καλά τα τελευταία χρόνια στο σύστημα της παραγωγικής διαδικασίας.

Οι ευθύνες «βαραίνουν» κυρίως τους λαμβάνοντες τις αποφάσεις στην ΕΟΚ, αλλά και σε όσους αποδέχονται μια ευθύνη που αδυνατούν να σηκώσουν, μη έχοντας το απαιτούμενο backround αλλά και τις προπονητικές ικανότητες για να κοουτσάρουν σε τέτοιο επίπεδο. Για να μην ισοπεδώνουμε τα πάντα, ορισμένοι προπονητές δούλεψαν καλά και άφησαν καλές εντυπώσεις, χωρίς να έχουν το καλύτερο δυνατό υλικό.

Τι μας προβλημάτισε περισσότερο; Η νοοτροπία και ο τρόπος συμπεριφοράς, στα όρια της ασέβειας, ορισμένων rising stars. Και το κακό είναι δεν φταίνε αυτοί, αλλά εκείνοι που τους κακόμαθαν και δεν τους γαλούχησαν με τις σωστές αρχές και το αθλητικό ιδεώδες. Όταν από τα παιδικοεφηβικά γίνονται μισθοφόροι και ανάγονται σε… βεντέτες, τότε πώς να υπάρξει σωτηρία;

Οι… ρομαντικές εποχές που “απογείωσαν” το ελληνικό μπάσκετ και έβγαλαν σωστά πρότυπα έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Πλέον, όλα ισοπεδώνονται και το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι. Όταν ο ίδιος ο πρόεδρος της ΕΟΚ δεν αξιοποιεί το ευτύχημα να είναι Έλληνας ένας εκ των κορυφαίων παικτών του ΝΒΑ, Γιάννης Αντετοκούμπο, “κράζοντάς” τον μάλιστα παρασκηνιακά, γίνεται να δούμε άσπρη μέρα;

Χρειάζονται πολύ βαθιές τομές για να αλλάξουν τα πράγματα. Το θέμα είναι πότε θα αλλάξει το κατεστημένο της Ομοσπονδίας για να ερθουν φρέσκιες ιδέες και να καλυφθεί το χαμένο έδαφος των τελευταίων ετών…

Σχετικά άρθρα