Μια εξαιρετικά επιτυχημένη ευρωπαϊκή χρονιά έφτασε στο τέλος της για τον Ολυμπιακό που σταμάτησε πάνω στον «σκόπελο» της Εφές Αναντολού, χάνοντας το εισιτήριο για το μεγάλο τελικό κόντρα στη Ρεάλ Μαδρίτης. Παρότι οι Πειραιώτες «τρύπησαν» το ταβάνι τους φέτος, ο αποκλεισμός ήρθε με… αυτοχειρία.

Η ομάδα-μοντέλο του Γιώργου Μπαρτζώκα ήταν πολύ πιο «διαβασμένη» από τους Τούρκους. Είχε προσανατολισμό, έπαιξε σωστό μπάσκετ και άξιζε πραγματικά τη νίκη-πρόκριση απέναντι στους περσινούς Πρωταθλητές Ευρώπης που θα έχουν την ευκαιρία να υπερασπιστούν το στέμμα τους. Ο Βασίλιε Μίσιτς ντύθηκε… Σπανούλης, «κλέβοντας» τους κόπους μια χρονιάς και τιμωρώντας κυρίως την απειρία των ταλαντούχων αντιπάλων του.

Ο Σέρβος ήταν άποντος στο δεύτερο ημίχρονο. Όμως, ο εριστικός Αταμάν ήξερε ότι εκείνος είχε τα… άντερα να πάρει το τελευταίο σουτ. Ζήτησε να πάει η μπάλα σε εκείνον και να επιτεθεί στα 6’’. Ο Ουόκαπ δεν λύγισε στο πρώτο σκριν, όμως τον απέφυγε στο δεύτερο, με τον Βεζένκοφ να αλλάζει στο σκριν και να τον παίζει εξαιρετική άμυνα. Όμως, ο πρώτος σκόρερ της EuroLeague που ήταν άποντος στο δεύτερο ημίχρονο, μιμήθηκε τον συνονόματό του παλαίμαχο αρχηγό των Πειραιωτών και δικαίωσε τον τίτλο του αρχισκόρερ της διοργάνωσης.

Το ματς, ωστόσο, είχε χαθεί πολύ νωρίτερα. Η Εφές ήταν λογικό κάποια στιγμή να σταματήσει να ευστοχεί στα μακρινά σουτ. Ο Ντάνσον είχε αποβληθεί με φάουλ. Όλα έμοιαζαν ιδανικά.

Ο Ντόρσεϊ είχε βάλει 10 πόντους στην τρίτη περίοδο και μπορούσε να αναλάβει δράση. Ο Σλούκας λογικά θα αναλάμβανε δράσης όπως στα τελευταία λεπτά με τη Μονακό. O Βεζένκοφ κάποια στιγμή θα έβαζε τα μακρινά σουτ. Αυτό ήταν το φυσιολογικό σενάριο που δεν έλαβε χώρα ποτέ.

Το άγχος και το «πρέπει» δημιούργησαν μια αφόρητη πίεση. Οι αποστάσεις ήταν πολύ κακές, οι πάσες που αντάλλασαν νευρικές και ο γεμάτος διαύγεια Σλούκας δεν μπορούσε καν να εκτελέσει από το διαρκές κυνήγι των περιφερειακών της Εφές. Ο ΜακΚίσικ έδωσε λύσεις, αλλά κι αυτός ξέμεινε από ενέργεια, ενώ ο Ντόρσεϊ ήταν «θολωμένος» στο σημείο… μηδέν, όταν η μπάλα «έκαιγε». Ο κλήρος έπεσε στον σταθερότερό του ηγέτη μέσα στη σεζόν, Σάσα Βεζένκοφ, ο οποίος σαν πρωτάρης σε τέτοιο ματς δεν ήταν πνευματικά έτοιμος και με 1/8 τρίποντα έχασε μεγάλες ευκαιρίες να γείρει την πλάστιγγα υπέρ της ομάδας του.

Ο κόουτς Μπαρτζώκας είναι πανάξια ο προπονητής της χρονιάς στην EuroLeague. Επίσης, η προσέγγισή του στον ημιτελικό φοβερή, καθώς και οι εναλλαγές τακτικής μέσα στο ματς. Ήταν άτυχος που ο «κλεφτοπόλεμος» του Αταμάν κράτησε την Εφές μέσα στο παιχνίδι και στο τέλος ο Έλληνας τεχνικός δεν αντέδρασε σωστά. Απoφάσισε πεισματικά να… ζήσει ή να πεθάνει με εκείνους που τον πήγαν μέχρι το Final-4, όμως σε τέτοια ματς χρειάζεται και η εμπειρία.

Δεν νοείται ο Παπανικολάου με τις παραστάσεις και το πάθος που έχει να μένει εκτός. Θα μπορούσε να μπει ακόμα και στη θέση «4», από τη στιγμή που φοβερός και τρομερός φέτος Βεζένκοφ έτυχε να μην είναι στη μέρα του. Με την επίθεση «κολλημένη» θα έπρεπε να πατήσει παρκέ ο Φαλ για να υπάρξει εκτέλεση ή εστω δημιουργία από το post, με τον Ντάνστον εκτός. Ίσως, άξιζε μια ευκαιρία και στον Πρίντεζη, ακόμα κι αν θα υπήρχε μικρό ρίσκο στην άμυνα.

Προς Θεού, το τεχνικό τιμ δεν έχασε το παιχνίδι. Στη μάχη των πάγκων κέρδισε αν κάνουμε σύνοψη του παιχνιδιού. Απλά, δεν πέτυχε το απόλυτο. Οι παίκτες δεν «τολμούσαν» να κερδίσουν κι εκεί έπρεπε να υπάρξει η παρέμβαση από τον πάγκο. Δεν έγινε, αλλά αυτό δεν μειώνει το τρομερό κοουτσάρισμα. Είναι κρίμα απλά να δικαιώνεται η έπαρση του Εργκίν Αταμάν που είχε την τύχη να μπουν τα μακρινά σουτ, αλλά και να διαθέτει ένα μεγάλο μπάτζετ και μονάδες με εμπειρία και ποιότητα.

«Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία»… Αυτός ο Ολυμπιακός έκλεψε καρδιές, έχει προοπτική και δικαιούται να ονειρεύεται μεγάλα πράγματα στο μέλλον.

Πηγή: dunks.com.cy

Σχετικά άρθρα