Ήταν τέλη του 1988 όταν ο Μάκης “the big Mak” Ψωμιάδης, ανέλαβε την ερασιτεχνική ΑΕΚ και επενδύοντας πολλά για την εποχή λεφτά, έφτιαξε μια ομάδα που διεκδίκησε και τους δυο τίτλους. Έφυγε ένα χρόνο μετά, αφήνοντας τους παίκτες απλήρωτους και δημιουργώντας πολλά προβλήματα στους «κιτρινόμαυρους».

Αυτή ήταν η πρώτη είσοδος ποδοσφαιρικού παράγοντα στο μπάσκετ. Το ’91 ο Σωκράτης Κόκκαλης ανέλαβε και την ΚΑΕ Ολυμπιακός, αφού πρώτα είχε αποκτήσει την ΠΑΕ, ενώ ένα χρόνο αργότερα οι αδελφοί Γιαννακόπουλοι ανέλαβαν την ΚΑΕ Παναθηναϊκός.

Τόσο ο Κόκκαλης όσο και οι Γιαννακόπουλοι ήταν ποδοσφαιρικοί παράγοντες. Οι Ολυμπιακοί θυμούνται τον Σωκράτη από παλιά να είναι στις κερκίδες του Σταδίου (τότε) Καραϊσκάκη και να παθιάζεται με τον Δεληκάρη, τον Μποτίνο , τον Υβ Τριαντάφυλλο και τους άλλους.

Οι αδελφοί Γιαννακόπουλοι ήταν από τις αρχές του ‘70 μέλη του ερασιτέχνη Παναθηναϊκού. Το ‘80,την χρονιά που έγινε επαγγελματικό το ποδόσφαιρο, μάλιστα, δημιούργησαν την “Παναθηναϊκή συμμαχία”, προκειμένου να πάρουν στα χέρια τους την υπό δημιουργία ΠΑΕ Παναθηναϊκός , η οποία, όμως, τελικά κατέληξε στον Γιώργο Βαρδινογιάννη. Βέβαια, και τα δύο αδέλφια ήταν φίλοι του ποδοσφαιρικού Απόλλωνα Αθηνών και είχαν βοηθήσει ουκ ολίγες φορές την «ελαφρά ταξιαρχία» . Οι παλιοί τους θυμούνται στις εξέδρες της Ριζούπολης και οι παράγοντες του τότε Απόλλωνα εύχονταν να μπουν τα δύο αδέλφια στην διοίκηση, κάτι που δεν έγινε ποτέ.

Τόσο ο Κόκκαλης όσο και οι Γιαννακόπουλοι με την είσοδό τους στο μπάσκετ άλλαξαν ουσιαστικά το άθλημα στη χώρα μας.

Αρχικά, έβαλαν πολύ χρήμα. Μάζεψαν ό,τι καλό υπήρχε από τους Έλληνες παίκτες και έντυσαν με ερυθρόλευκα και πράσινο απίστευτους παικταράδες από το εξωτερικό. Έφτιαξαν πολύ δυνατές ομάδες που πλέον όχι μόνο στεκόντουσαν αλλά και διεκδικούσαν Ευρωπαϊκούς τίτλους. Λίγα χρόνια μετά (αρχής γενομένης από το 1996)τα κατάφεραν.

Επίσης, πήραν τα σκήπτρα του μπάσκετ από την Θεσσαλονίκη. Το δίπολο Άρη–ΠΑΟΚ κυριαρχούσε μέχρι τότε στο Ελληνικό μπάσκετ. Αυτό μεταφέρθηκε στην Αθήνα και έγινε Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός.

Επιπλέον απέδειξαν ότι με λιγότερα χρήματα απ’ ότι στο ποδόσφαιρο μπορούσε Ελληνική ομάδα να κυριαρχήσει στην Ευρώπη.

Όμως έφεραν και τον «ποδοσφαιρικό» κόσμο στα κλειστά του μπάσκετ. Ο Ολυμπιακός από τους τσίγκους του Παπαστράτειου μετακόμισε στο ΣΕΦ, ενώ ο Παναθηναϊκός από τον “τάφο του Ινδού” στην μεγαλύτερη Γλυφάδα. Αργότερα ανέβηκε, όταν κατασκευάστηκε, στο κλειστό του ΟΑΚΑ.

Από τις «στρούγκες» που έπαιζαν προηγουμένως οι δύο ομάδες , πήγαν σε γήπεδα με 4.500 και 20.000 κόσμο. Αυτά τα γήπεδα έπρεπε να γεμίσουν. Έτσι, από τους συγγενείς και φίλους καθώς και “εραστές” του αθλήματος που τις παρακολουθούσαν πριν, βρέθηκαν να αγωνίζονται με χιλιάδες οπαδούς στις κερκίδες. Αυτός ο παραπάνω κόσμος ήταν ποδοσφαιρικός. Ο Κόκκαλης έβαλε την θύρα 7 στο ΣΕΦ, οι Γιαννακόπουλοι την Θύρα 13 και τους συνδέσμους.

Οι κερκίδες στο μπάσκετ ήταν πλέον κατάμεστες από τους οργανωμένους στρατούς και η ατμόσφαιρα “ζεστή”. Δεν σταμάτησαν όμως εκεί. Ακούστηκαν στα κλειστά «εμετικά» συνθήματα που δεν είχαν σχέση με το άθλημα. Το χειρότερο όμως ήταν τα επεισόδια πριν, κατά τη διάρκεια και μετά το τέλος των αγώνων, μεταξύ οπαδών ή και αστυνομίας. Τότε πρωτο-πετάχτηκαν καπνογόνα σε κλειστό γήπεδο.

Η είσοδος του φανατισμού στο μπάσκετ, οδήγησε σε διακοπές αγώνων, τιμωρίες ομάδων, τραυματισμούς παικτών, προπονητών, παραγόντων, διαιτητών και στην τάση ξένων παικτών να μην θέλουν ούτε για διακοπές να ξανάρθουν στην Ελλάδα.

Αρχικά, με την πάροδο των χρόνων, δυστυχώς, “συνηθίσαμε” όλα τα παραπάνω. Ευτυχώς όμως για το καλό του αθλήματος, χάρη στην “εγρήγορση” των ομάδων και της διοργανώτριας αρχής, τείνουν πλέον να εξαλειφθούν.

Βλέπετε, το ποδόσφαιρο μπήκε δυναμικά στο μπάσκετ και εκτός από καλά έφερε και κακά. Δικές του παθογένειες, οι οποίες δεν προσαρμόστηκαν στο άθλημα αλλά το “μαστίγωσαν”.

Πότε άραγε θα ξαναδούμε στην Ελλάδα τελικό κυπέλλου Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός με κόσμο στις κερκίδες και των δύο ομάδων και χωρίς ν’ ακουστεί και πεταχτεί το παραμικρό και όλοι να φύγουν ήρεμα όταν τελειώσει το παιχνίδι;

Δεν ξέρω πότε και εάν, αλλά ξέρω ότι μέχρι τότε, νήπια και πολιτιστικοί σύλλογοι της κάθε “τραχανοπλαγιάς” της Ελλάδας θα χαίρονται από κοντά τέτοιους τελικούς…