Γενικά ζούμε στην εποχή του παραλόγου. Πλέον τίποτα δεν μπορεί να μας κάνει εντύπωση. Και όχι, δεν αναφερόμαστε ειδικά στο μπάσκετ. Όμως αυτό που συμβαίνει στον Παναθηναϊκό με τα αδέλφια Καλαϊτζάκη είναι άνω ποταμών! Και εξηγούμαστε…
Σε κάθε παιχνίδι, ο ένας από τους δύο ξεκινάει στη βασική πεντάδα. Στην αρχή της σεζόν ήταν ο Παναγιώτης. Μετά πήρε σειρά ο Γιώργος. Στο 4ο (το πολύ στο 5ο) λεπτό του αγώνα, ο καθένας τους γίνεται αλλαγή και -ω του θαύματος- «ξεχνιέται» μετά για το όλο το υπόλοιπο!
Αλήθεια, με ποια λογική συμβαίνει αυτό; Τι παγκόσμια προπονητική πατέντα είναι αυτή; Είναι δυνατόν να ξεκινάς παίκτη για 4-5 λεπτά και μετά να τον αφήνεις στην άκρη του πάγκου; Γιατί; Για να πάρει μόρια να μπει στη Γυμναστική Ακαδημία όπως συνέβαινε επί… αρχαιοτάτων χρόνων; Και τι μπορεί να δείξει ένας αθλητής σε 5 λεπτά; Μπας και πρόκειται για τον Τζόρνταν και δεν το ξέρουμε;
Κάποτε οι προπονητές είχαν τον λεγόμενο «6ο παίκτη», ο οποίος έμπαινε κάποια στιγμή στο παιχνίδι και είχε κομβικό ρόλο στην εξέλιξή του. Εδώ ζούμε το εντελώς αντίθετο. Το «κάψιμο» που τρώνε είναι χειρότερο και από αυτό του Κρις Χουγκάζ ή του Σαμοντούροβ. Για να μην αναφέρουμε και τον ταλαντούχο (να δούμε μέχρι ποια ηλικία) Ματζούκα.
Βρε αδερφέ, παίζεις με τον Άρη, προηγείσαι 5 λεπτά πριν από το τέλος με 20 πόντους και δεν δίνεις χρόνο συμμετοχή; Τι συμβαίνει; Υπάρχει φόβος να ανατραπεί η υπέρ σου διαφορά; Ο Ράντονιτς δείχνει να έχει χάσει την μπάλα, όχι μόνο γιατί εδώ και τόσους μήνες ο Παναθηναϊκός δεν έχει να επιδείξει ΟΥΤΕ ΕΝΑΝ αυτοματισμό, αλλά γιατί αντί να αξιοποιεί, «χαντακώνει» το ελληνικό (και νεαρό) στοιχείο της ομάδας.
Η ιστορία λοιπόν θα γράψει ότι υπάρχει το Σύστημα «Καλαϊτζάκηδες». Λανθασμένος τρόπος για να θυμόμαστε μετά από χρόνια παίκτες που ξεκινούν πεντάδα και μετά κουνάνε πετσέτες στον πάγκο…