Πολλοί -και όχι άδικα- υποστηρίζουν ότι αυτό που αξίζει να δεις σε έναν αγώνα μπάσκετ είναι τα τελευταία λεπτά. Εκεί που συνήθως κρίνονται όλα. Εκεί που η αγωνία χτυπάει κόκκινο.

Υποτίθεται ότι το συγκεκριμένο σπορ είναι το πιο «δίκαιο». Δεν είναι ποδόσφαιρο, ο καλύτερος κερδίζει και πολλά λοιπά ωραία κλισέ. Τι γίνεται όμως όταν η διαιτησία αποφασίζει να ορίσει τον νικητή; Γιατί αυτό ακριβώς έγινε χθες το βράδυ, αρχικά στη Χάλα Πιονίρ του Βελιγραδίου και λίγη ώρα αργότερα στο ΣΕΦ.

Δε θα αναλώσω χρόνο για την περιγραφή των επίμαχων φάσεων στα παιχνίδια του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού. Σίγουρα έχετε διαβάσει τα πάντα και σας έχουν αποτυπωθεί στο μυαλό, ανεξάρτητα ποια ομάδα υποστηρίζετε. Σε κάθε περίπτωση, η «αγωνία» των διαιτητών να κάνουν εντύπωση, να πρωταγωνιστήσουν, είναι ξεκάθαρη. Όσο ξεκάθαρη είναι η αλλοίωση του αποτελέσματος στο Game 3 των δύο «αιωνίων».

Και εξηγούμαι όσο πιο απλά μπορώ: Από τη στιγμή που οι διαιτητές μπορούν να δουν σε βίντεο-επανάληψη φάσεις όπως η καθαρή τάπα του Λεσόρ ή του ή το πάτημα της γραμμής από τον Νίμπο και κάνουν, ακόμα και τότε, τα… στραβά μάτια, η κοινή λογική, αυτή που τόσο πολύ σπανίζει στις μέρες μας, λέει ότι «θέλουν και τα σφυρίζουν». Δεν έχουμε να κάνουμε ιδιαίτερα δύσκολες φάσεις, με κακές οπτικές γωνίες και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Και, στο δικό μου μυαλό τουλάχιστον, οτιδήποτε δεν ερμηνεύεται με την κοινή λογική, είναι ύποπτο.

Εκτός κι αν είσαι… γκαβός, που λένε και στο χωριό μου, δεν υπάρχει καμία απολύτως δικαιολογία, κανένα απολύτως ελαφρυντικό για τέτοιους είδους τερατώδη σφυρίγματα. Όσο για το αν έκανε φάουλ ο Γκραντ; Προσωπικά δε με ενδιαφέρει αν ακούμπησε τον αντίπαλό του ή όχι. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι η απίστευτη ευκολία με την οποία δόθηκε το «φάουλ».

Όπως ακριβώς και στην αντίστοιχη φάση με τον Πετρούσεφ. Σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις οι ρέφερι θέλησαν (και πέτυχαν) να ασχολείται όλη η μπασκετική Ευρώπη μαζί τους! Σφύριξαν σε χρόνο dt, εκτός φυσικά από την «παράνομη» επαναφορά της μπάλας από την πλάγια γραμμή, που κατέληξε στο καλάθι ισοφάρισης της Μπαρτσελόνα. Αυτά τα άτιμα «5 λεπτά δημοσιότητας» που επιζητούσαν οι απαράδεκτοι διαιτητές χθες, διαρκούν όμως πολύ περισσότερο στην πραγματικότητα. Όσο ένας επιπλέον αγώνας σίγουρα.

Για να μην… ποδοσφαιροποιηθεί, λοιπόν, περισσότερο το μπάσκετ -και εννοώ φυσικά το ότι ασχολούμαστε με τους διαιτητές κι όχι με τους αθλητές και τους προπονητές όπως θα έπρεπε- ας εισαγάγουν VAR (όπως δηλαδή συμβαίνει στο ποδόσφαιρο) στα τελευταία 3-4 λεπτά των αγώνων της «σπυριάρας». Γιατί δεν έχει καμία λογική να βλέπουμε ανάποδα σφυρίγματα μπροστά στα μάτια των διαιτητών. Δε γίνεται να αποφασίζουν αυτοί ποια ομάδα θα νικήσει. Εφόσον δεν αντιμετωπίζουν προβλήματα όρασης, τότε ή είναι ανίκανοι ή «πουλημένοι» στην αυταρέσκειά τους και στην ματαιοδοξία τους για να μην πω κάπου αλλού.

Να συμφωνήσω ότι ο Παναθηναϊκός άργησε πολύ να… εμφανιστεί στο παρκέ της Χάλα Πιονίρ. Βρέθηκε στο -18, οι ψηλοί της Μακάμπι έκαναν πάρτι καρφωμάτων, ο Αταμάν κοιμόταν στον πάγκο και ό,τι άλλο θέλετε. Να… ,λλά το ματς το γύρισαν οι «πράσινοι». Και έχοντας απέναντί τους τους εξουθενωμένους παίκτες του Κάτας μπορούσαν και άξιζαν να «κλέψουν» στο τέλος το ματς. Εμφανέστατα δεν τους άφησαν.

Στο ΣΕΦ, πάλι, δεν εξετάζω αν ο Πετρούσεφ ακούμπησε τον Πάρκερ, αλλά το εντελώς διαφορετικό πνεύμα και εν τέλει την απίστευτη ευκολία που ο Γάλλος διαιτητής σφύριξε. Σε μια «σκυλομαχία», σε ένα παιχνίδι με τόσο πολύ ξύλο, σκληρές άμυνες και αμέτρητες επαφές, το τελευταίο σφύριγμα που έκρινε και τον νικητή, δεν είχε καμία απολύτως λογική. Ούτε με ενδιαφέρει αν ο Ολυμπιακός δεν αξιοποίησε τις ευκαιρίες που είχε να πάρει τη νίκη με αποκορύφωμα το (ουσιαστικά) ξεμαρκάριστο σουτ του Γκος. Δικαίωμα να αστοχούν οι παίκτες έχουν. Όπως και οι προπονητές να δώσουν τις όχι καλύτερες οδηγίες. Οι διαιτητές όμως δεν έχουν δικαίωμα να κάνουν τέτοια καθοριστικά λάθη.

Και επειδή, κατά σύμπτωση, καθόμουν δίπλα στους φίλους της Μπαρτσελόνα που είχαν έρθει να δουν την αγαπημένη τους ομάδα στο ΣΕΦ, έπρεπε να βλέπατε την αντίδρασή τους όταν είδαν την επανάληψη της φάσης από τα μάτριξ του γηπέδου. Ναι, καλά το φαντάζεστε… Έβαλαν τα γέλια, όπως για γέλια (και για κλάματα) είναι το επίπεδο της διαιτησίας στην Euroleague. Και ποιος ξέρει τι άλλο έχουν να δουν τα ματάκια μας όταν μπει και η ομάδα από το Ντουμπάι. Ο Αλλάχ, συγγνώμη, ο Θεός να μας φυλάει!