Στα τέλη της δεκαετίας του ’80 το όνομα «Λάρι» παρέπεμπε σίγουρα στον περίφημο Λάρι Μπερντ, άντε και στον Λάρι Κινγκ, που έπαιρνε σβάρνα όλες τις διασημότητες στην εκπομπή του στο CNN! Να όμως που ένας νεαρός Αμερικανός υποχρέωσε τους φίλους του Ολυμπιακού -και όχι μόνο- να πίνουν νερό στο όνομά του, αφού ξεχώριζε σαν τη μύγα μες το γάλα με τον εντυπωσιακό τρόπο παιχνιδιού του.
Ο Λάρι Μίντλετον (20/7/1965, 1,90μ.) άφησε ανεξίτηλο το αγωνιστικό του στίγμα στα μέρη μας παρότι δεν έμεινε πολύ με την ερυθρόλευκη φανέλα. Τον εντοπίσαμε όχι πολύ μακριά από εκεί που έδωσε τις πρώτες του παραστάσεις επί ευρωπαϊκού εδάφους και συγκεκριμένα στο Ρίμινι της Ιταλίας απέναντι από τις Δαλματικές ακτές, όπου ζει και εργάζεται τα τελευταία χρόνια ως προπονητής στην κατηγορία U-16, αλλά και ως τεχνικός συνεργάτης στην ομώνυμη ομάδα. Απολαύστε τον!
Λάρι, πώς έγινε η συμφωνία σου με τον Ολυμπιακό; Πώς αποφάσισες να έρθεις να αγωνιστείς στο ελληνικό πρωτάθλημα εκείνη την εποχή;
Συμμετείχα σε έναν αγώνα επίδειξης στο Παρίσι κι εκεί με είδε ο Στιβ Γιατζόγλου. Εκείνος ήταν που μου μίλησε πρώτος και μου ζήτησε να παίξω στον Ολυμπιακό. Η αλήθεια είναι πως δεν το σκέφτηκα και πάρα πολύ! Η Ελλάδα είχε ανοδική πορεία στο μπάσκετ και η πρόκληση για έναν νεαρό αθλητή, όπως ήμουν εγώ τότε, να αγωνιστεί στη χώρα του Γκάλη και του Γιαννάκη ήταν πολύ μεγάλη!
Το είδα σαν μια ευκαιρία να δείξω τις δυνατότητές μου. Η συμφωνία ήταν να παίξω μόνο στα ευρωπαϊκά ματς (σ.σ. κύπελλο Κόρατς), καθώς στον Ολυμπιακό τότε θέση ξένου είχε ο Κάρεϊ Σκάρι. Ο Γιατζόγλου είχε κάνει πολλή καλή δουλειά με το υλικό που διέθετε ο Ολυμπιακός. Πραγματικά τον ευχαριστώ πολύ που πίστεψε σε μένα και με βοήθησε να εξελίξω το παιχνίδι μου. Ήταν ο δάσκαλός μου! Μου έδωσε το έναυσμα να δουλέψω και να δημιουργηθώ. Ήμουν πολύ νέος αλλά με πίστεψε και αυτό είναι κάτι που δεν μπορώ να ξεχάσω.
Παρότι έχουν περάσει πάνω από 30 χρόνια από τότε που φόρεσες τη φανέλα του Ολυμπιακού, πολλοί φίλοι του μπάσκετ σε θυμούνται ακόμα λόγω των εντυπωσιακών σου εμφανίσεων και κυρίως για την εξωπραγματική σου απόδοση εναντίον της Ζαντάρ. Τι θυμάσαι από εκείνη τη βραδιά; (σ.σ. ήταν Τετάρτη 11 Ιανουαρίου 1989, όταν παρά τους 40 πόντους (9/18 δ., 5/8 τρ., 7/10 β.) του Λάρι Μίντλετον, ο Ολυμπιακός γνώριζε τη συντριβή με 116-97 στη «Χάλα Γιάζινε» από την κροατική ομάδα).
Καταρχάς πρέπει να σου πω ότι είναι τιμητικό αυτό που μου λες! Να με θυμούνται οι φίλαθλοι μετά από τόσο καιρό! Ουάο! Η αλήθεια είναι ότι ο κόσμος θυμάται περισσότερο όσους αγωνίζονται με πάθος κι αυτό το στοιχείο υπήρχε έντονο στον τρόπο παιχνιδιού μου. Με τη Ζαντάρ ένιωθα πολύ καλά, ένιωθα «καυτός» κι όταν μπήκαν τα πρώτα σουτ κατάλαβα ότι δεν ήθελα και δεν… μπορούσα να σταματήσω! Δεν φοβόμουν να καρφώσω ακόμα και μπροστά στον Βράνκοβιτς! Η Ζαντάρ είχε πολύ καλούς παίκτες. Θυμάμαι τον Άριαν Κόμαζετς και τον Στόγιαν Βράνκοβιτς που ήταν οι μεγάλοι σταρ, αλλά τα είχαμε βρει… σκούρα απέναντι σε όλη την ομάδα. Εγώ είχα τόση ενέργεια που αισθανόμουν ότι μπορούσα να σκοράρω συνέχεια κι αυτό έκανα! Σιχαίνομαι να χάνω και προσπάθησα για το καλύτερο, αλλά δεν αποφύγαμε την ήττα…
Παρακολουθείς τον Ολυμπιακό όλα αυτά τα χρόνια;
Όχι απλά τον παρακολουθώ, αλλά αγάπησα αυτή την ομάδα γιατί ήταν ή πρώτη μου στην Ευρώπη. Έγινα οπαδός του Ολυμπιακού και έχω τρομερές αναμνήσεις!
Ολυμπιακός 1988-89: Κάρεϊ Σκάρι, Βαγγέλης Αγγέλου, Λάρι Μίντλετον, Αργύρης Καμπούρης, Τζίμης Μανιάτης
Έχεις κρατήσει και επαφές με την Ελλάδα;
Ναι, έχω μερικούς φίλους με τους οποίους μιλάω, η σημερινή τεχνολογία εξάλλου βοηθάει πολύ (σ.σ. γέλια)! Υπάρχει κι ένας Έλληνας οπαδός του Ολυμπιακού, που είναι ιδιοκτήτης δύο εστιατορίων στο Σαλέρνο. Θυμάμαι όταν τον γνώρισα για πρώτη φορά που με… τράβηξε μέσα στο εστιατόριο και μου έλεγε πόσο χαίρεται που με βλέπει. Εντάξει, δεν περίμενα να συναντήσω τόσο φανατικό φίλο του Ολυμπιακού στην Ιταλία!
Αν σε ρωτούσα ποια κουζίνα προτιμάς, την ελληνική ή την ιταλική, ποια θα ήταν η απάντησή σου;
Σίγουρα και τις δύο! Πεντανόστιμα φαγητά έχουν και οι δύο κουζίνες!
Ας γυρίσουμε πίσω στην εποχή που αγωνιζόσουν στην Ελλάδα. Ποιους παίκτες θυμάσαι περισσότερο και γιατί;
Ο πρώτος που μου έρχεται στο μυαλό πάντα είναι ο Νίκος Γκάλης. Όπως είμαι οπαδός του Ολυμπιακού, είμαι και οπαδός του Γκάλη! Φίλε, ο άνθρωπος ήταν ένα «τέρας»! Απίστευτος! Μπορούσε να βάλει 40 πόντους κόντρα στον οποιοδήποτε.Τον είχα αντιμετωπίσει σε φιλικά με τον Άρη και με είχε αφήσει με το στόμα ανοιχτό! Πραγματικά πολύ μεγάλος παίκτης.
Σίγουρα θυμάμαι και τον Φάνη Χριστοδούλου. Είναι πολύ σημαντικό να έχεις έναν παίκτη σαν κι αυτόν γύρω από τον οποίο να μπορείς να χτίσεις μια ομάδα. Ο Φάνης ήταν σαν ένα… μαύρο πρόβατο που ξεχώριζε μέσα σε ένα μεγάλο κοπάδι από λευκά πρόβατα (σ.σ. γέλια). Ο Φασούλας, επίσης, ήταν πολύ μοντέρνος σέντερ για την εποχή του. Γρήγορος, με έφεση στα κοψίματα και δε φοβόταν να σουτάρει και μακριά από το καλάθι.
Λίγα χρόνια αφότου έφυγες, ο Ολυμπιακός έγινε ένα από τα πιο πετυχημένα κλαμπ στην Ευρώπη με τρεις κατακτήσεις Eurolegue και μεγάλους παίκτες στο ρόστερ του. Θα ήθελα το σχόλιό σου.
Ειλικρινά δε μου έκανε εντύπωση η ανοδική πορεία που είχε ο Ολυμπιακός. Το περίμενα να συμβεί! Πρόκειται για ένα τεράστιο κλαμπ με πολύ κόσμο. Μια ομάδα σαν τον Ολυμπιακό δε γίνεται να μην κάνει κινήσεις για να πρωταγωνιστήσει στο υψηλότερο επίπεδο. Έτσι κι έγινε!
Γνωρίζεις ότι ο Ολυμπιακός δεν αγωνίζεται πλέον στην Α1 αλλά μόνο στην Euroleague και υπάρχει «Ολυμπιακός Β’» που παίζει στην Α2;
(σ.σ. το βλέμμα και η φωνή του υποδηλώνουν έκπληξη και απορία) Όχι, δεν το ήξερα, με πιάνεις αδιάβαστο! Πώς γίνεται κάτι τέτοιο; Δεν είναι ωραίο! Ποτέ δε θα μπορούσα να φανταστώ ότι ο Ολυμπιακός δε θα βρίσκεται στην Α1! Πώς γίνεται να συμβαίνει κάτι τέτοιο;
(σ.σ. του εξηγώ το σχετικό story και ο Λάρι απαντά ως εξής): «Για όποιους λόγους κι αν το αποφάσισαν αυτό, ο Ολυμπιακός είναι ένα ιστορικό κλαμπ και κατά τη γνώμη μου πρέπει να βρίσκεται στη μεγάλη κατηγορία. Εντάξει, μπορώ να φανταστώ ότι για τα παιδιά της β’ ομάδας θα είναι μια καλή ευκαιρία να αποκτήσουν εμπειρίες και να κάνουν πρωταθλητισμό, αλλά τι θα γίνει αν η ομάδα της Α2 ανεβεί στην Α1; Δε μου αρέσει η πολιτική και τα ακραία σενάρια στον αθλητισμό! Δεν έχει νόημα να συμβαίνει αυτό!»
Ίδιος ο Ομπάμα ο Λάρι, έτσι;
Το όνομα «Βασίλης Σπανούλης» τι σου λέει;
(σ.σ. σηκώνει τους ώμους και χαμογελάει) Φίλε, τι μπορώ να πω εγώ για τον Σπανούλη; Είναι ένας ζωντανός θρύλος για το ευρωπαϊκό μπάσκετ και ευλογία για τον Ολυμπιακό που τον έχει. Μεγάλος ηγέτης και πολύ έξυπνος. Είναι το είδος του παίκτη που κάνει τους συμπαίκτες του καλύτερους και ευτυχισμένους. Είναι ομαδικός και αυτό είναι το νόημα στο σύγχρονο μπάσκετ. Μοιράζει πολλές ασίστ και είναι μεγάλος σκόρερ ταυτόχρονα. Ο Σπανούλης είναι ένας Ντόντσιτς πριν από τον Ντόντσιτς!
Μια και ανέφερες τον Λούκα Ντόντσιτς, πολύ υποστηρίζουν ότι θα γίνει ο κορυφαίος Ευρωπαίος παίκτης όλων των εποχών. Ποια είναι η γνώμη σου πάνω σ’ αυτό;
Θεωρώ ότι είναι νωρίς για να πούμε κάτι τέτοιο. Πρέπει να δούμε πώς θα εξελιχθεί και τι επιτυχίες θα έχει. Αυτή τη στιγμή, για παράδειγμα, ο Γιάννης Αντετοκούνμπο είναι ο καλύτερος Ευρωπαίος παίκτης γιατί έχει ολοκληρωμένο παιχνίδι. Και είναι τόσο καλός επειδή ξεκίνησε μαθαίνοντας σωστά τα βασικά. Αυτό είναι το πιο σημαντικό όταν ξεκινάει κανείς να παίζει μπάσκετ: να γνωρίζει τα βασικά!
Ναι, αλλά πολλοί λένε ότι υστερεί στο σουτ. Δεν ισχύει κάτι τέτοιο κατά τη γνώμη σου;
Αν συγκρίνεις τον Ντόντσιτς με τον Γιάννη, ο δεύτερος υπερτερεί ξεκάθαρα στο σύνολο και το κριτήριο γι’ αυτό δεν είναι μόνο τα φυσικά του προσόντα, αλλά κυρίως η άμυνα που παίζει. Ο Λούκα δεν είναι τόσο γρήγορος, δεν έχει μεγάλο άλμα και υστερεί στο αμυντικό κομμάτι. Επικεντρώνεται κυρίως στην επίθεση απέναντι σε άμυνες που δεν είναι και τόσο σκληρές πλέον. Ο Ντόντσιτς είναι ένα «Pretty boy» του μπάσκετ, όχι «dirty boy»!
Ορμώμενος από το τελευταίο σου σχόλιο, θέλω να σε ρωτήσω αν πιστεύεις ότι το σύγχρονο μπάσκετ είναι πιο εύκολο ή δύσκολο συγκριτικά με το παρελθόν.
Οπωσδήποτε τα προηγούμενα χρόνια το μπάσκετ ήταν πολύ πιο δύσκολο. Μπορεί οι σύγχρονοι παίκτες να είναι πιο γυμνασμένοι, πιο «αθλητικοί» και γρήγοροι, όμως παλιά υπήρχε το «hand checking» και οι άμυνες ήταν πολύ πιο σκληρές. Τώρα δεν επιτρέπεται το «hand checking» και με το παραμικρό σφυρίζουν φάουλ. Κατά τη γνώμη μου, λοιπόν, το μπάσκετ τώρα είναι πιο εύκολο…
Πάνω σ’ αυτό, να υπενθυμίσω ότι ο Τσαρλς Μπάρκλεϊ είχε αναρωτηθεί πώς γίνεται να είναι MVP στα 18 του ο Ντόντσιτς και δε δίστασε να πει πως ο Σλοβένος είχε χάλια ανταγωνισμό στην Ευρώπη…
Μα έχει δίκιο! Παικταράς ο Ντόντσιτς, αλλά όπως είπα και πριν, με την άμυνα τι γίνεται; Παλιά για να βάλεις 40 πόντους έπρεπε να παίξεις σε όλο το παιχνίδι και είχες δύο και τρεις παίκτες να σε… πλακώνουν στο ξύλο και σε περίμενε κι ένας ψηλός κοντά στα καλάθι. Τώρα βλέπουμε παίκτες μέσα σε 15 λεπτά να σκοράρουν 30 πόντους. Αυτό κάτι λέει…
Ποιο είναι κατά τη γνώμη σου ο κορυφαίος μπασκετμπολίστας όλων των εποχών;
Ο Μάικλ Τζόρνταν αναμφισβήτητα! Κανείς δεν μπορούσε να κάνει όσα έκανε εκείνος. Ήταν προικισμένος με φυσικά προσόντα, αλλά και δουλευταράς και αληθινός προπονητής μέσα στο παρκέ. Μπορούσε να κάνει πολλά πράγματα και όλοι πρόσεχαν τι τους έλεγε. Ο Τζόρνταν ήταν πολύ έξυπνος και απίστευτα εργατικός παίκτης. Αυτός είναι ο G.O.A.T.!
Έχεις δει το «The Last Dance»; Όλος ο μπασκετικός πλανήτης περιστρέφεται τώρα γύρω από αυτό το επικό ντοκιμαντέρ για τον Μάικλ Τζόρνταν και τους Σικάγο Μπουλς.
Πρόκειται για κάτι πραγματικά πολύ ενδιαφέρον. Φυσικά και μου αρέσει πολύ, νομίζω όποιος ασχολείται με το μπάσκετ «κολλάει» όταν το παρακολουθεί. Βλέπεις ξεκάθαρα πόσο ανταγωνιστικός ήταν ο Τζόρνταν σαν παίκτης, αλλά διαπιστώνεις επίσης πως πρέπει να έχεις καλούς συμπαίκτες για να φτάσεις και να παραμείνεις στην κορυφή.
Πιστεύεις ότι τις μεγάλες ομάδες τις κάνουν οι μεγάλοι παίκτες ή οι μεγάλοι προπονητές; Ή ένας συνδυασμός και των δύο;
Το πιο σημαντικό είναι να υπάρχουν σωστοί χαρακτήρες. Μια ομάδα λειτουργεί σαν μια οικογένεια και δε χρειάζεται πολλούς μεγάλους παίκτες για να φτάσει ψηλά, ούτε κάποιον εξπέρ στο κοουτσάρισμα. Ένας έξυπνος προπονητής χρειάζεται για να μπορεί να διαχειριστεί τις διαφορετικές προσωπικότητες. Είναι πολύ σημαντικό να είναι ικανός να ψυχολογεί τους παίκτες, να μπορεί να τους μιλάει και να τους εμπνέει. Το «εγώ» πρέπει να μένει στο σπίτι! Μόνο με ομαδική δουλειά έρχονται τα αποτελέσματα.
Έχεις περάσει σχεδόν τη μισή σου ζωή στην Ιταλία. Δεν μπορώ να μη σε ρωτήσω πώς βιώνεις την πανδημία του κορωνοϊού σε μια χώρα με τα πιο πολλά κρούσματα και τους περισσότερους νεκρούς στην Ευρώπη.
(σ.σ. ο τόνος της φωνής του χαμηλώνει και είναι φανερά προβληματισμένος) Όλα στη ζωή αλλάζουν. Όταν ήρθα στην Ιταλία, το πρωτάθλημά της ήταν το καλύτερο στην Ευρώπη -κάτι που δεν συμβαίνει τώρα- και δεν υπήρχε ούτε πανδημία, ούτε οικονομική κρίση. Εκείνα τα χρόνια έβλεπες μόνο μπροστά… Όλο αυτό που ζούμε με τον κορωνοϊό είναι πολύ τρομακτικό. Πλέον έχουμε συμπληρώσει δύο μήνες καραντίνα και ειδικά εδώ στο Ρίμινι, που είναι ένας πολύ τουριστικός προορισμός, η ανησυχία ήταν και παραμένει μεγάλη. Δεν ξέρω τι θα γίνει. Νομίζω κανείς δεν μπορεί να ξέρει με βεβαιότητα τι θα συμβεί. Εύχομαι να βρεθεί ο τρόπος να σωθούν οι άνθρωποι και να μην υπάρξει μεγαλύτερη φτώχεια. Ελπίζω να βγούμε υγιείς και δυνατοί από αυτή την πανδημία και τα παιδιά (σ.σ. ο ίδιος έχει δύο κορίτσια και ένα αγόρι) να έχουν ένα καλύτερο αύριο…
Λάρι, ο τελευταίος λόγος σε σένα…
Θα ήθελα να πω στα νέα παιδιά που θέλουν να ασχοληθούν με το μπάσκετ πως δεν πρέπει να ντρέπονται όταν αποτυγχάνουν σε κάτι. Χρειάζεται συνεχής προσπάθεια κι επιμονή. Για να φτάσεις στην επιτυχία ίσως προηγουμένως να έχεις αποτύχει αρκετές φορές.
Θα ήθελα, επίσης, να πω στους φίλους του Ολυμπιακού ότι ελπίζω να μπορέσω να επιστρέψω στο ΣΕΦ και να δούμε μαζί κάποιον αγώνα της ομάδας. Αυτός θα ήταν ο ιδανικός τρόπος για να ολοκληρωθεί το ταξίδι μου στην Ελλάδα! Σας ευχαριστώ πάρα πολύ που μετά από τόσα χρόνια με θυμάστε ακόμα! Είμαι σίγουρος ότι ο Ολυμπιακός είναι οικογένεια και τα μέλη των οικογενειών είναι δεμένα μεταξύ τους. Ο-λυ-μπιακός-Ο-λυ-μπιακός! (σ.σ. γέλια)