Σακελλαρίου: «Δεν έχω ζήσει ακόμα την καλύτερη στιγμή της καριέρας μου»

Λένε πως «όπου υπάρχει η θέληση, υπάρχει και ο τρόπος». Για τον Βαγγέλη Σακελλαρίου η αγάπη του για το μπάσκετ και την ιατρική είχε μια «νομοτελειακή» εξέλιξη: ακολούθησε και τους δύο «δρόμους» με τους καρπούς της επιτυχίας να τον περιμένουν να τους γευτεί ακόμα περισσότεροι στο μέλλον. Στα 30 του χρόνια, κάνει νέο ξεκίνημα με τον Ιωνικό και αν μη τι άλλο είναι «διψασμένος» για μπάσκετ, αφού το πέρασμά του στον Άρη δεν ήταν αυτό που περίμενε.

Ο Βαγγέλης Σακελλαρίου, μιλάει αποκλειστικά στο Basketworld.net, στην πρώτη του συνέντευξη ως παίκτης της ομάδας της Νίκαιας.

Φωτογραφίες: Παναγιώτης Τσαγκαμίλης (www.ishootyou.gr)
Ρολόγια: Storm Hellas, Λ. Συγγρού 242, Καλλιθέα, 2109532500, www.stormlondon.gr

Νέα χρονιά, νέο ξεκίνημα για ’σένα με τη φανέλα του Ιωνικού. Πρώτες εντυπώσεις;
Ο Ιωνικός είναι μια ιστορική ομάδα, που πραγματικά εντυπωσίασε στον πρώτο γύρο του πρωταθλήματος, έχει έναν άνθρωπο (σ.σ. τον Βαγγέλη Τσάπα), ο οποίος είναι μακράν ο πιο παθιασμένος με το μπάσκετ παράγοντας της κατηγορίας. Οι εντυπώσεις είναι άριστες, το κλίμα εξαιρετικό κι όλοι οι συμπαίκτες, εκτός από καλοί μπασκετμπολίστες, είναι και καλοί χαρακτήρες. Βεβαίως, βρισκόμαστε σε μεταβατική κατάσταση και όλα όσα αναφέρω μπορεί να μην έχουν φανεί στο παρκέ τις 2-3 τελευταίες αγωνιστικές, όμως είναι θέμα χρόνου να βρούμε τη χημεία μας.

Ποιοι στόχοι μένουν ακόμα για να κατακτηθούν;
Ο Ιωνικός είναι μια ομάδα, που κοιτάει να κερδίζει κάθε αγωνιστική. Αυτός είναι ο στόχος της ομάδας και, ως έναν βαθμό, ο σταθερός δικός μου στόχος: Να βελτιώνομαι κάθε αγωνιστική.

Όταν δεν υπάρχουν στόχοι, δεν υπάρχει εξέλιξη. Θέλω συνεχώς να εξελίσσομαι κι αυτή η πρόοδος να βοηθά το σύνολο να προσεγγίσει τον στόχο του.

Πώς βλέπεις τις αλλαγές σε διοικητικό επίπεδο, αλλά και στο ρόστερ του Ιωνικού;
Για να κρίνει κανείς τις αλλαγές, πρέπει να δει τις συνθήκες και το πρίσμα κάτω από το οποίο γίνονται.

Ένας οργανισμός πρέπει να μπορεί να προσαρμοστεί στα εκάστοτε δεδομένα, για να μπορέσει να επιβιώσει.

Προφανώς και δεν μπορώ εγώ να μιλήσω για τα διοικητικά, αλλά όσο αφορά στο ρόστερ τα παιδιά που έφυγαν είχαν ποιότητα και επομένως μένει σε μας να δείξουμε ότι μπορούμε να γεμίσουμε το κενό τους.

Πιστεύω ότι ο Ιωνικός έχει και το βάθος, και τη θέληση για να παραμείνει ανταγωνιστικός.

«Δεν πήγα στον Άρη για να παίζω όταν θα είχε πρόβλημα η ομάδα»

Τα προηγούμενα χρόνια είχες συνηθίσει να έχεις πρωταγωνιστικό ρόλο όπου κι αν αγωνιζόσουν, εκτός από το πέρασμά σου στον Παναθηναϊκό. Με το χέρι στην καρδιά, τι πιστεύεις ότι έφταιξε και στον φετινό Άρη δεν κατάφερες να έχεις το χρόνο συμμετοχής που θα ήθελες;
Σεβόμενος την προσπάθεια που κάνει ο Άρης να παραμείνει στην κατηγορία, κάτι που εύχομαι να συμβεί γιατί το αξίζει ο κόσμος και το επιτάσσει η ιστορία, δε θα πω όσα θα μπορούσα, ή θα ήθελα. Το γιατί τη μια ο κόουτς (σ.σ. Σούλης Μαρκόπουλος) έλεγε ότι έχασε ο Άρης, λόγω της κακής περιφερειακής άμυνας και την άλλη λόγω της αδυναμίας στο μακρινό σουτ, κι εγώ δεν πήρα δευτερόλεπτο συμμετοχής, θα είναι άσκοπο να το αναζητήσετε σε αγωνιστικούς λόγους. Τα υπόλοιπα θα τα πούμε όταν θα έρθει η ώρα. Ευτυχώς, το μπάσκετ είναι μια μικρή κοινωνία κι όλοι ξέρουν για όλους…

Ο τραυματισμός του Μποχωρίδη δε σε έκανε να πιστέψεις ότι θα πάρεις μεγαλύτερο χρόνο στο παρκέ;
Δεν πήγα στον Άρη για να παίζω όταν θα είχε πρόβλημα η ομάδα. Και αλίμονο, σε αυτή την ηλικία, να περιμένω την… ευκαιρία για να πάρω χρόνο συμμετοχής. Περίμενα να είναι πιστοί σε αυτά που είπαν, εκείνοι που με έπεισαν να πάω στον Άρη. Και περίμενα ότι μαζί με τον Λευτέρη, που είναι εξαιρετικό παιδί και πολύ καλός παίκτης, θα κάναμε σπουδαία πράγματα.

Η γνώμη σου για τον Σούλη Μαρκόπουλο; Τι σχέση αναπτύχθηκε μεταξύ σας;
Ο κόουτς Μαρκόπουλος είναι ένας προπονητής με τον οποίο ήθελα πάντα να συνεργαστώ και η καθημερινή επικοινωνία που είχαμε το καλοκαίρι με επηρέασε, ώστε να ενταχθώ στην ομάδα του Άρη. Ταυτόχρονα, μια προσωπική κουβέντα που είχα μαζί του λίγο πριν φύγει στα αποδυτήρια, μου έδειξε πόσο μεγάλος άνθρωπος είναι. Κρατώ μόνο τα καλά και κυρίως την τελευταία λέξη που μου είπε, πριν χωρίσουν οι δρόμοι μας.

Πώς βίωσες την μετάβασή σου από τον Παναθηναϊκό στον Άρη και από την Αθήνα στη Θεσσαλονίκη;
Έφυγα από έναν τεράστιο σύλλογο και πήγα σε ένα κλαμπ με τεράστια ιστορία κι ίσως τον πιο μπασκετικό κόσμο της χώρας. Η Θεσσαλονίκη είναι πόλη που σε κάνει να την αγαπάς, αλλά οι συνθήκες δεν ευνόησαν στο να μείνω πολύ καιρό εκεί. Η αλήθεια είναι πως οι προσδοκίες μου δεν βρήκαν χώρο για να υλοποιηθούν.

«Δικαίωση, τιμή, ευθύνη» είναι οι λέξεις που εσείς οι αθλητές συνηθίζετε να χρησιμοποιείτε όταν πηγαίνετε σε έναν μεγάλο σύλλογο. Τι γίνεται όμως όταν δεν αγωνίζεστε; Πόσο εύκολο να διαχειριστείς το γεγονός ότι δεν παίζεις τουλάχιστον όσο θα ήθελες ή φανταζόσουν;
Προσωπικά είμαι ένας άνθρωπος, που δεν ρίχνει τις ευθύνες στους άλλους, αλλά λειτουργώ εγκεφαλικά και προσπαθώ να κερδίσω από κάθε κατάσταση το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Προσπαθώ να μην απογοητεύομαι, κάτι το οποίο δεν είναι πάντα εύκολο και να διατηρώ τη δίψα μου για μπάσκετ, αυτή που είχα από μικρό παιδί, κάτι που με κάνει να δουλεύω περισσότερο για να είμαι έτοιμος για την επόμενη πρόκληση. Καμιά φορά το φιλοσοφώ, λέω ότι όταν δεν παίζω προετοιμάζομαι για προπονητής (σ.σ. γέλια).

Θα ήθελα το σχόλιό σου αναφορικά με την αποδυνάμωση τόσο του Άρη και του ΠΑΟΚ, όσο και του μπάσκετ της Θεσσαλονίκης…
Το ελληνικό μπάσκετ σίγουρα χρειάζεται τέτοιες μεγάλες ομάδες, με μεγάλο brand name (κόσμος, τίτλοι, ιστορία) και ντέρμπι του παρελθόντος. Οπωσδήποτε είναι λυπηρό το γεγονός ότι Άρης και ΠΑΟΚ βρίσκονται στις τελευταίες θέσεις της βαθμολογίας. Σίγουρα έχουν γίνει λάθη, αλλά καμιά φορά δεν έχει σημασία η αγωνιστική εικόνα, όσο το μάνατζμεντ και η διαχείριση, για να αναστραφεί η εικόνα παρακμής και να υπάρχει ανάκαμψη, τόσο αγωνιστική όσο και διοικητική, με την ταυτόχρονη παρουσία μεγάλων προσωπικοτήτων, όπως συνέβαινε στο παρελθόν.

Πώς σχολιάζεις την απουσία του Ολυμπιακού από την Basket League; Είναι άλλος ένας παράγοντας αποδυνάμωσης της κορυφαίας κατηγορίας;
Για όλους τους μπασκετικούς, θεωρώ πως αποτελεί πλήγμα η απουσία του Ολυμπιακού από την Basket League. Κι εγώ που πρόλαβα να ζήσω λίγο το κλίμα από κοντά, πραγματικά μου λείπουν τα ντέρμπι Ολυμπιακού – Παναθηναϊκού και πιστεύω ότι είναι κακό και για τους δύο συλλόγους. Καλώς ή κακώς, όλοι χρειαζόμαστε το αντίπαλο δέος για να γίνουμε καλύτεροι. Παρ’ όλα αυτά θα ήθελα να δω ένα πρωτάθλημα, στο οποίο οι μικρομεσαίες ομάδες να γίνουν πιο ανταγωνιστικές, ώστε να μπορούν να κοντράρουν τις πιο δυνατές ομάδες, για να γίνει πιο ισχυρό το πρωτάθλημα.

Ποια ήταν η καλύτερη στιγμή της καριέρας σου;
Δεν έχει έρθει ακόμα! Αν είχε έρθει, θα έπρεπε να κρεμάσω τη φανέλα μου.

Κάνοντας ένα flash back στην καριέρα σου, τί τίτλο θα έβαζες;
Αν έμενα όσο ήθελα στον Άρη θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω το «απ’ τον Βορρά μέχρι τον Νότο», αλλά τώρα μάλλον θα διαλέξω το «ο δικός μου ο δρόμος».

Αν σου ζητούσα να ξεχωρίσεις έναν προπονητή με τον οποίο έχεις συνεργαστεί, ποιον θα μου έλεγες;
(σ.σ. απαντά σε χρόνο dt) Ρικ Πιτίνο !

Γιατί;
Είναι η μεγαλύτερη προσωπικότητα, εντός κι εκτός παρκέ, που έχω συναναστραφεί στο μπάσκετ και δεν μου κατέρριψε το μύθο του όταν τον γνώρισα από κοντά.

Η απίθανη υπόσχεση στη μητέρα του, η ιατρική και η άγνωστη καλλιτεχνική φλέβα

Έχεις πει ότι όταν ήσουν μικρός υποσχέθηκες στη μητέρα σου πως όταν μεγαλώσεις θα γίνεις μπασκετμπολίστας και γιατρός και θα της πάρεις δώρο ένα αεροπλάνο. Τήρησες αυτή την υπόσχεσή σου;
Ακόμα δε μεγάλωσα! (σ.σ. γέλια) Νομίζω ότι η μητέρα μου και οι δικοί μου είναι χαρούμενοι, γιατί πραγματικά τους έκανα το μεγαλύτερο δώρο να ασχολούμαι επαγγελματικά με πράγματα που με κάνουν ευτυχισμένο και απολαμβάνω την κάθε ημέρα. Δεν λένε, άλλωστε, ότι αν δεν θέλεις να δουλέψεις, κάνε κάτι που αγαπάς πάρα πολύ; Παρ’ όλα αυτά έχω δουλέψει και δουλεύω πολύ και για τα δύο! Και για να μην απαντήσω έμμεσα στην ερώτηση, δεσμεύομαι ότι όταν μεγαλώσω, ναι, θα αγοράσω αεροπλάνο στη μητέρα μου!

Λένε ότι «δεν χωράνε δύο καρπούζια στην ίδια μασχάλη». Εσύ πώς μπόρεσες να συνδυάσεις το μπάσκετ με την ιατρική;
Απ’ όσο θυμάμαι τον εαυτό μου και το επιβεβαιώνουν και ο φίλοι μου, πάντα ήμουν με μία μπάλα κι ένα βιβλίο στο χέρι! Θυμάμαι τους γονείς μου να μην με αφήνουν να πηγαίνω προπόνηση αν δεν έχω διαβάσει, κάτι που μου έχει στερήσει κι έναν αγώνα στο παιδικό (σ.σ. γέλια). Ακόμα κι αν στην αρχή υπήρχαν κάποιες αμφιβολίες, κάθε χρόνος που περνούσε αποκτούσε θετικό πρόσημο και πλέον το μπάσκετ και το διάβασμα ήταν δύο πράγματα που με ευχαριστούσαν και με βοηθούσαν να εξελιχθώ και να γίνω πιο ολοκληρωμένος ως προσωπικότητα. Ποτέ δεν σκέφτηκα πως είναι δύσκολο να τα καταφέρω και τα δύο και κάθε επιτυχία που ερχόταν ήταν μια προσωπική κερδισμένη μάχη. Ακόμα κι αν κάποιοι αμφέβαλαν ποτέ δεν σκέφτηκα αρνητικά.

Τα περισσότερα παιδιά φοβούνται τους ιατρούς. Εσύ όταν ήσουν μικρός πώς αντιδρούσες όταν έβλεπες έναν γιατρό;
Από πολύ μικρός ήθελα να γίνω ορθοπαιδικός και βλέποντάς τους προσομοίαζα τον εαυτό μου στο σήμερα. Ταυτόχρονα, θεωρώ πως είναι στο χέρι του γιατρού να κάνει τα παιδιά να μην τον φοβούνται.

Ποιες είναι πιο δύσκολες; Οι ιατρικές ή οι… μπασκετικές διαγνώσεις;
Και οι δύο είναι δύσκολες γιατί διακρίνονται από μεγάλο αίσθημα ευθύνης. Ωστόσο οι ιατρικές έχουν να κάνουν με την ανθρώπινη ζωή και δεν μπορούν να συγκριθούν ως προς την ευθύνη και τη σημασία τους με τις μπασκετικές.

Αν μπορούσες να γυρίσεις το χρόνο πίσω, υπάρχει κάτι το οποίο θα άλλαζες;
Θα άλλαζα πολλά. Δεν είμαι από τους ανθρώπους που θα έλεγα ότι δεν θα άλλαζα τίποτα, γιατί θεωρώ την εμπειρία τόσο της ζωής όσο και του αθλητισμού από τα μεγαλύτερα αγαθά που μπορείς να κερδίσεις. Καλώς ή κακώς ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω κι οι στιγμές που θα άλλαζες (αν μπορούσες) είναι η πείρα που κουβαλάς.

Έχεις νιώσει απογοήτευση από άτομα που δεν το περίμενες;
Φαντάζομαι ότι δεν υπάρχει άνθρωπος στον πλανήτη, που να μην έχει απογοητευτεί, αλλά αυτό δεν αλλάζει τη σταθερή μου αντίληψη να εμπιστεύομαι τους ανθρώπους. Ακόμα κι εκείνοι που φέρθηκαν με αχαριστία, στο τέλος θα καταλάβουν ότι βγήκαν χαμένοι από την επιλογή τους. Σημασία έχει πως εκείνοι που αγαπώ δεν με απογοήτευσαν ποτέ, οι άλλοι έρχονται και παρέρχονται,

Φαντάζεσαι τον εαυτό σου μπαμπά;
Όσο μεγαλώνω τόσο το φαντάζομαι και περισσότερο αν κι όπως είπα είμαι μικρός! (σ.σ. γέλια) Σίγουρα θέλω να νιώσω τη σχέση που είχα με τους γονείς μου και την αδερφή μου, αλλά να είμαι εγώ πλέον στο ρόλο των γονιών μου. Πιστεύω θα έχω δύσκολο έργο! Το θέμα είναι πώς φαντάζεται τον εαυτό της μητέρα η σύντροφός μου…

Τι θα ήθελες να γίνουν τα παιδιά σου όταν μεγαλώσουν; Αθλητές ή γιατροί;
Καταρχάς θα ήθελα να είναι ευτυχισμένα. Και να κάνουν οτιδήποτε τα κάνει ευτυχισμένα, αλλιώς δεν θα είναι καλοί σε αυτό που κάνουν. Πού ξέρεις, μπορεί να γίνουν και μοντέλα αν μοιάσουν στην μητέρα τους (σ.σ. γέλια). Γερά να είναι και θα χαράξουν μόνα τον δρόμο τους.

Μήπως αθλητές ή… καλλιτέχνες;
Και τα δύο! Να είναι ολοκληρωμένες προσωπικότητες, δημιουργικά και συνεχώς να εξελίσσονται. Άλλωστε ένα ακόμα χόμπι μου είναι ότι παίζω κιθάρα!

Τι σε κάνει ευτυχισμένο;
Η καθημερινότητά μου, οι άνθρωποί μου!

Και τι σε εξοργίζει;
Η αχαριστία και η έλλειψη παιδείας. Α, και το παρκάρισμα στις ράμπες που εξυπηρετούν ανθρώπους με κινητικούς περιορισμούς.

Πώς περνάς τον ελεύθερο χρόνο σου;
Κιθάρα, μπάσκετ-ιατρική! Όταν δεν έπαιζα, όσο θα ήθελα στον Άρη οι γείτονες νομίζω ότι κατάλαβαν περισσότερο απ’ όλους την καλλιτεχνική μου φλέβα! (σ.σ. γέλια). Τους ζητώ συγνώμη…

Είσαι προληπτικός;
Κάθε χρόνο και λιγότερο.

Ευκολόπιστος;
Επίσης κάθε χρόνο που περνάει και λιγότερο!