Η δυσμένεια όσων αγαπούν πραγματικά το ελληνικό μπάσκετ κατά της ΕΟΚ μετά την τελευταία σεζόν, με κερασάκι στην τούρτα τον απολογισμό των εθνικών ομάδων, είναι πιο έντονος από ποτέ. Ο… Πρόεδρος θα πρέπει να το πάρει (επιτέλους) απόφαση και να ανοίξει χώρο για τη διάδοχη κατάσταση που θα έρθει ούτως ή άλλως αργά ή γρήγορα.
Το βασικό ερώτημα είναι γιατί ο Γιώργος Βασιλακόπουλος παραμένει στον προεδρικό θώκο της Ελληνικής Ομοσπονδίας Καλαθοσφαίρισης όλα αυτά τα χρόνια που οι περισσότεροι μπασκετόφιλοι της χώρας μας έχουν απηυδήσει από τις αλαζονικές αποφάσεις και τον τρόπο διαχείρισης του ελληνικού μπάσκετ; Η απάντηση είναι απλή: δεν έχει βρεθεί ακόμα το αντίπαλο δέος που θα τολμήσει να τον κοντράρει στα ίσια. Θα βρεθεί; Ελπίζουμε πως ναι!
Για να επιστρέψουμε στα του ισχυρού άνδρα της ΕΟΚ, πέραν από τα “κατορθώματά” του με την Εθνική Ομάδα, αλλά και τη… σιωπή του στο θέμα του Ολυμπιακού, βγήκε κι έκανε δηλώσεις αναγνωρίζοντας την αποτυχία της επίσημης αγαπημένης, αλλά παράλληλα, θέλησε να σταθεί και στις αποτυχίες των Εθνικών που εχουν θρύλους του αθλήματος στην ηγεσία. Βέβαια, ξεχνάει την παρουσία του Χόρχε Γκαρμπαχόθα στην ισπανική ομοσπονδία, αλλά και το ότι η Σερβία και οι άλλες “αποτυχημένες” είχαν τεράστιες επιτυχίες τα τελευταία χρόνια. Η Ελλάδα δεν έχει κάνει τίποτε από το ηρωικό χάλκινο μετάλλιο επί Καζλάουσκας και για έναν… ανεξήγητο λόγο, τα μεγάλα αστέρια που έγραψαν ιστορία (Παπαλουκάς, Διαμαντίδης κ.ά.) αποφάσισαν να κρεμάσουν πριν την ώρα τους τη φανέλα του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος που τόσο αγάπησαν.
Συν τοις άλλοις, βλέπουμε στο “περιθώριο” τους legends του 1987 και γενικά μια ίδια… παρέα με τις “σκουριασμένες” ιδέες που είχαν αποτέλεσμα μέχρι και τα μέσα της δεκαετίας του 2000, αλλά έκτοτε ξεκίνησε μια φθίνουσα πορεία και κατηφόρα δίχως τέλος, καθώς το μπάσκετ και ο κόσμος εξελίσσονται και όταν επέλθει “κορεσμός” η ανανέωση αποκτά επιτακτικό χαρακτήρα. ΠΡΕΠΕΙ… ΧΘΕΣ να μπουν φρέσκα πρόσωπα, με μπροστάρη έναν πραγματικό ηγέτη. Θέλουμε έναν… Γκάλη, έναν Γιαννάκη, έναν Φάνη, έναν Παπαλουκά, έναν Διαμαντίδη. Έναν άνθρωπο που αγαπάει το μπάσκετ και θα “χτίσει” πάνω στα ερείπια των τελευταίων ετών για να φτάσουμε πάλι στα επίπεδα του παρελθόντος.
Τα ονόματα που προαναφέραμε είναι τυχαία, που εκφράζουν την επιθυμία και τον σφυγμό των Ελλήνων μπασκετικών, που δεν αντέχουν άλλο το υπάρχον σύστημα που πέραν της επιφάνειας, φέρνει διαρκείς κραδασμούς και στις χαμηλές κατηγορίες, αλλά κυρίως στο αναπτυξιακό, το οποίο έχει μείνει “στάσιμο” και για πρώτη φορά εδώ και πολλές δεκαετίες, βγαίνουν ελάχιστοι παίκτες υψηλού επιπέδου.
Ο προβληματισμός είναι έντονος και αν δεν δρομολογηθεί τώρα η πολυπόθητη αλλαγή, τότε πότε θα γίνει; Όταν θα επικρατήσει το… ΧΑΟΣ;
ΥΓ: Σαφώς και ένας παλαίμαχος αστέρας του ελληνικού μπάσκετ, όσο τεράστια προσωπικότητα κι αν είναι, δεν μπορεί μόνος του να αλλάξει τις ισορροπίες και σίγουρα θα πρέπει να έχει δίπλα του και σωστούς συμβούλους τεχνοκράτες, όπως έχει ο Ντανίλοβιτς, ο Σαμπόνις, ο Κιριλένκο, ο Τούρκογλου, ο Γκαρμπαχόθα, ο Βράνκοβιτς κ.ο.κ. Πάντως, επιμένουμε, πιο τραγικό και από τις αστοχίες του Βασιλακόπουλου ήταν η δήλωσή του για τις αποτυχίες των άλλων. Αυτό δείχνει το πνεύμα με το οποίο σκέφτεται, πλέον…
Σχετικά άρθρα
